100 miljoen jaar geleden veroorzaakte de hoogste vulkaan in het zonnestelsel verschrikkelijke aardverschuivingen

De hoogte is 21,9 kilometer. Ongeveer 2,5 keer de hoogte van de Everest. Dit zijn de buitengewone afmetingen van de hoogste vulkaan in het zonnestelsel: de berg Olympus. Dit monster bevindt zich op het oppervlak van Mars en is het onderwerp geweest van talloze onderzoeken sinds de ontdekking ervan door de Mariner 9-sonde in 1971, gestuurd door NASA.

Maar onlangs heeft Mars Express zijn Hoge Resolutie Camera (HRSC) op de voet van de vulkaan gericht. Olympus Mons is inderdaad omgeven door een uitgestrekt en zeer oneffen terrein dat de voet van de vulkaan over honderden kilometers bedekt. En zo heeft de ESA-sonde nieuwe beelden verkregen die een beter inzicht geven in het turbulente verleden van de vulkaan.

Gigantische aardverschuivingen

De afbeeldingen onthullen een vreemd gevouwen topografie, gelegen aan de buitenrand van de halo. Deze formatie, genaamd Lycus sulci, heeft wetenschappers lange tijd in verwarring gebracht. Dankzij nieuwe gegevens van Mars Express kunnen we de oorsprong ervan echter beter begrijpen. Enigszins rampzalige oorsprong.

Enkele honderden miljoen jaar geleden vond er een enorme uitbarsting plaats die enorme hoeveelheden lava langs de zijkanten van de vulkaan gooide. Door de basis van het gebouw te bereiken, zouden deze lavastromen een basis zijn tegengekomen die bestaat uit rotsen en waterijs. Bij contact met de lava zou deze uiteraard beginnen te smelten, waardoor de hellende grond volledig zou worden gedestabiliseerd en een enorme aardverschuiving zou ontstaan. Het was dus een heel deel van de zijkant van de vulkaan dat zou zijn ingestort. Het wrak was dus van de helling naar beneden gegleden en eindigde zijn koers zo’n 1.000 kilometer de vlakte in.

Olympus Mons: een turbulent verleden

Het gevouwen terrein van Lycus Sulci vertoont dus tekenen van deze enorme aardverschuivingen. Veel van deze gebeurtenissen vonden duidelijk in de loop van de tijd plaats, waarbij elk honderden meters rotsachtig materiaal transporteerde. Bovendien is deze signatuur in het landschap typerend voor dit fenomeen. Je kunt echter op veel kleinere schaal hetzelfde type structuur waarnemen rond de vulkanen van Hawaï of de Canarische Eilanden.

In de daaropvolgende miljoenen jaren heeft de beweging van de wind dit ruige terrein alleen maar versterkt, waardoor rimpels en holtes werden geaccentueerd.