Hoe kunnen de twee grootste vervuilers ter wereld na de deal tussen China en de VS voor het klimaat werken?

Op het eerste gezicht is dit een ambigue en niet-bindende tekst. Maar om tussen de regels door te lezen: het verrassende akkoord dat werd aangekondigd in de marge van de COP26-conferentie in Glasgow (Schotland), woensdag 10 november, tussen China en de Verenigde Staten, herleeft de hoop op diplomatieke actie in de mate van de klimaatuitdaging. De twee grootste uitstoters van broeikasgassen (BKG’s) ter wereld zich ertoe verbinden hun emissie-ambities gedurende dit decennium te verhogen, in overeenstemming met de doelstellingen van de Overeenkomst van Parijs, die tot doel heeft de opwarming te beperken “onderstaand” 2°C tegen 2100 vergeleken met het pre-industriële tijdperk, en indien mogelijk bij 1,5°C.

Peking en Washington beloven te werken voor “Een ambitieus, evenwichtig en alomvattend resultaat” Beloof met betrekking tot aanpassing of financiële steun voor arme landen samen te werken bij het bestrijden van ontbossing en het terugdringen van methaanuitstoot.

Bovenal snijdt dit akkoord de wortels van het klimaatbeleid tot het uiterste uit het diplomatieke moeras waarin de twee mogendheden maandenlang vastliepen. Het plaatst China ook opnieuw in het middelpunt van de discussies nadat het protesteerde tegen de vermeende afwezigheid op COP26 van de Chinese president Xi Jinping en een stortvloed van kritiek na de publicatie van de nieuwe toezeggingen – ze werden bijna unaniem beoordeeld. “teleurstellend” – Uit het Middenrijk : Piekemissies tegen 2030 en koolstofneutraliteit tegen 2060.

Alleen China is verantwoordelijk voor 26% van de huidige wereldwijde uitstoot van kooldioxide. Volgens een rapport van de denktank koolstoftracker*En In China zijn meer dan 350 kolencentrales in aanbouw, waar Het aandeel kolen in de energiemix was in 2019 57%. Er is echter een belangrijk cijfer om in gedachten te houden: In 2009 was dit percentage 70%.*. Tegelijkertijd steeg het aandeel hernieuwbare energie van 7 naar 15%. In maart 2021 publiceerde China details over zijn beleid om het aandeel van koolstofenergie te verminderen, met de belofte dit percentage in 2025 met 25% te verhogen.

Maar bij het bereiken van de COP kondigde hetzelfde land een onmiddellijke verhoging van zijn verbruik van steenkool aan om aan zijn vraag naar elektriciteit te voldoen. Want het land kent al enkele maanden massale stroomuitval in veel provincies. Ter discussie: economisch herstel na Covid-19, dat de vraag naar energie stimuleert, zonder hernieuwbare energiebronnen te ontwikkelen – Wat in 2020 echter nog meer versnelde – Voldoende om er op tijd op te reageren. “In de afgelopen jaren zijn er op het gebied van emissiebeheersing twee stappen vooruit en één achteruit gemaakt.”, beschreven door franceinfo Li Shuo, president van Greenpeace China. bezorgd “Maak geen poëtisch beeld” Vanuit zijn land bekritiseert hij ‘Te weinig ambities’, beschouwt hij het vermogen van China om zichzelf snel te transformeren als een troef.

“Decarbonisatie, waar we ons allemaal voor inzetten, vereist een diepgaande economische, sociale en politieke transformatie. En snel”, Activist waarschuwt. of, “Dertig jaar geleden stond China op hetzelfde niveau als sommige Afrikaanse landen. Geen enkel ander land maakte zo’n snelle transformatie door.. Kunnen we deze ervaring gewoon herhalen met als doel een duurzame ontwikkeling van de planeet te bereiken? “, vraagt ​​Li Shuo, snel om dat toe te voegen“Geen land is te groot voor de uitdaging.”

De Chinezen erkenden de omvang van de uitdaging en concludeerden ook dat de overeenkomst met Washington het doel handhaaft om de gemiddelde temperatuur op aarde te maximaliseren. “minder dan 2 graden Celsius”. Terwijl verklaringen in Glasgow aan westerlingen pleiten voor een maximale stijging van +1,5°C, zoals aanbevolen door de IPCC-experts. Terwijl het topvoorzitterschap een doelstelling voor dit cijfer van 1,5°C heeft vastgesteld, is deze Chinese keerzijde huiveringwekkend tegen het einde van COP26. “China kondigt bescheiden ambities aan, maar zal ze zeker houden, Weinig verschil Li Shu. De Verenigde Staten van hun kant behoren tot het kamp van landen die te veel beloven en niet waarmaken.

Onderpandhervormingen en maatschappelijke transformaties, Joe Biden heeft nog niet veel om tegen te argumenteren. Mega-infrastructuurplan – “Beter terug bouwen”, “Verbouwen” Beter” – de hoeksteen van haar milieubeleid zit vast aan de poorten van het Congres. Haar ambitie: Triljoenen dollars investeren* NS Tegen 2030 de uitstoot van broeikasgassen verminderen met 50-52% in vergelijking met het niveau van 2005. Een doel dat onmogelijk te bereiken is zolang 83% van de in het land verbruikte energie afkomstig is van fossiele brandstoffen. Want als het aandeel van hernieuwbare energiebronnen in de Amerikaanse energiemix in 2019 16% bereikte, nam dat percentage slechts drie punten toe in vergelijking met 2008, aan het begin van het Obama-tijdperk … de gouden eeuw van de exploitatie van schaliegas.

De Verenigde Staten wordt ook uitgenodigd om bij te dragen aan de portefeuille om de uitstoot van broeikasgassen te evenaren. De Verenigde Staten zijn feitelijk verantwoordelijk voor 25% van alle uitstoot van broeikasgassen sinds het begin van het industriële tijdperk (14% voorsprong op China). Als zodanig moeten rijke landen – de Verenigde Staten voorop – de meest kwetsbaren helpen zich aan te passen aan de gevolgen van de opwarming van de aarde. Maar de geleverde inspanningen zijn niet gelijk. in Glasgow, Verenigde Staten We hebben net herinnerd aan de belofte om de klimaathulp aan de armste landen te verhogen tot 11,4 miljard, of zes keer de eerdere toezeggingen.

Want het land begint heel ver. Tussen 2016 en 2020 heeft het vertrek van de Verenigde Staten uit het Akkoord van Parijs, op initiatief van Donald Trump, bijgedragen aan het mislukken van de belofte om jaarlijks 100 miljard dollar toe te kennen aan ontwikkelingslanden. In detail hebben alleen de Verenigde Staten in 2019 $ 600 miljoen toegezegd voor klimaatgerelateerde projecten in landen in het zuiden, vergeleken met bijna $ 2 miljard voor Frankrijk, en meer dan vier voor de Duitse kant, volgens een account financiële tijden*. De kwestie van de financiering zou een cruciaal punt moeten zijn bij het beoordelen van het succes of het mislukken van het in Glasgow bereikte akkoord. Het valt nog te bezien of de kolos er zal zijn of dat hij tevreden zal zijn met een eenvoudig diplomatiek succes met China.

* Al deze links leiden naar Engelstalige inhoud.