Danny’s Funeral: Tears and a Thousand Roses for the Final Tribute to a Perpignan Artist

Danny is weg. Onder de brandende zon die op woensdag 26 juli het plein van de Saint-Jean-kathedraal in Perpignan trof, dit plein waar het idool van de jaren zestig van hield, zouden zijn eerste fans niets ter wereld hebben gemist om haar al hun liefde voor de laatste keer. Een laatste afscheid vol nostalgie.

Even voor 13.00 uur kloppen al groepen grijsharige mannen en vrouwen aan, wachtend tot de deuren van de kathedraal opengaan. “Al onze jonge mannen zijn er, een hele generatie verdrietig”, fluisterden twee jonge grootmoeders in het zwart, op zoek naar een onmogelijke hoek van schaduw om zich te beschermen.

Al snel voegde een menigte onbekende personen zich bij de ingang van het gebouw om er zeker van te zijn dat ze, net als de andere zestigjarigen in de stad, zouden buigen voor “jeugdvriend” Danny, die zwart-witportretten had. , bezaaid met rozen, uitgestrooid op de trappen van het altaar.

Personages en menigte over generaties heen

Anderhalf uur later klonk de doodsklok op het ritme van zuchten die vloeiden als zoveel bloemblaadjes van tranen. De begrafenisstoet is gearriveerd. Ze werd gevolgd door Danny’s familie, haar zus Veronique, haar kinderen, haar kleinkinderen, haar neven en nichten, haar neven en nichten…

Ave Maria echoot in de overvolle kathedraal. Nauwe verwanten worden toegevoegd aan de verwanten van de verdwenenen. Helaas is de mopperende Françoise Quinta klaar om zichzelf “de luxe te bieden om depressief te zijn met mijn overleden vriendin”.

Gerard en Manu Lanvin, Kali, Joe Massu, Anthony Delon, Mathilde Sener, Emilie March, Jean-Marie Perrier… vermengden zich met een generatie-op-generatie menigte van nu meer dan 3.000 mensen om eindelijk hun plaats op de eerste rij in te nemen.

Pater Joel Marie leidt de religieuze viering van de eerste gedachte van een jong meisje uit Perpignan “die haar eerste verwantschap aanging op 22 mei 1952 in deze parochie waar ze kwam bidden”. En waar ook bisschop Norbert Turini een ontroerende boodschap wilde overbrengen ter nagedachtenis aan Danny. Pater Joseph Marty, een man van kerk en cultuur, die Danny lange tijd met “trouw en goede achting” op de schouders heeft gewreven, sluit zich aan bij het eerbetoon en leest het voor.

Begrafenis met uiterste privacy

Een tijd van meditatie, het woord gaat terug naar gebeden, naar de tekst van de Bijbel, naar een passage van de nacht die niet duurt, de autobiografie ondertekend door Danny. Dan naar de liefdeswoorden van haar zus Veronique die roepen “een veelzijdige artiest die altijd heeft weten poëzie en liefde op te brengen die alleen van haar is”.

Over zijn twee zonen Emmanuel en Julian die “onvoorwaardelijke en wonderbaarlijke liefde” voor hem hebben. In de brieven van haar in tranen verzamelde kleinkinderen beschrijven ze de “grootmoeder van rock and roll”, “een ster die helderder aan de hemel schijnt. Mijn moeder, grootmoeder, mijn tante Danny, zoals ze graag zegt: kusjes en liefde voor altijd”, concludeerden zijn nabestaanden.

Op de geur van wierook zingt Lou Reed op cd de eerste noten van zijn titel Perfect Day. De familie koos haar uit voor de laatste afscheidsmomenten. Niet patriottisch of bloemig, maar sober en overweldigend.

Zelfs het applaus dat Danny’s kist begroette toen hij de kathedraal verliet. Bestemming De familiecrypte van de St. Martin’s Cemetery waar de mooie en grote dame met knallen en knallen in de grootst mogelijke privacy wordt begraven.

(onafhankelijke bron)