De laatste vlucht van de B-serie volgens Jean-François Richet

Bekijk “wereld” – om te zien

Jean-François Richet, die Franse schermen bestormde met bosbranden (plaatsen voorwaardein 1995, Mijn 6-T gaat kraken, in 1997), wisselden producties in het Frans en het Engels enige tijd af, aan beide zijden van de Atlantische Oceaan, met de ambitie om een ​​effectieve formule te synthetiseren, dicht bij een bepaald soort cinema. hangt af van op een dag Misschien komt hij het dichtst in de buurt, dankzij zijn welkome nederigheid (Ritchie kon niet altijd goed met hem opschieten, zoals blijkt uit de recente talkshow Keizer van Parijs2018), dat bestaat uit het nieuw leven inblazen van de tandwielen van een typisch B-snaar actieprogramma uit de jaren 80 en 90, zonder het te willen versterken, maar het eenvoudigweg toe te passen op de letter.

Brody Torrance (Gerard Butler), een luchtvaartveteraan die door de Royal Air Force is gegaan maar weer is omgebouwd tot goedkope vluchten, moet voor het nieuwe jaar nog een laatste langeafstandsvlucht tussen Singapore en Californië veiligstellen. Een paar vaste passagiers, hij wordt gedwongen een vermoedelijk gevaarlijke gevangene op te halen die wordt vervoerd (Mike Colter). Het vliegtuig wordt geconfronteerd met een onweersbui en krijgt te maken met een blikseminslag die het elektrische systeem ondermijnt, waardoor de piloot gedwongen wordt een noodlanding te maken in de middle of nowhere. Inderdaad, op een verloren eiland in de Filipijnen, waar tot de tanden bewapende milities woeden. Om zijn passagiers te redden, zal de Leider gedwongen worden een bondgenootschap te sluiten met de Veroordeelden.

Ga naar het einde van de missie

originele titel, vliegtuig (” Luchthaven ), die duidelijk de kernintensiteit en het karakter van de show aangeven, terwijl Risch en scenarioschrijvers, Charles Cumming en JB Davis, bekende elementen van de rampenfilm en commando-operatie combineren. Bovenal brengen ze een fysiek actiemodel terug dat leek te zijn lang geleden weggevaagd door Hollywood en dat voltooide de overgang naar volledig digitaal. Via zijn held schetst Ritchie het verwachte beeld van een professional die geobsedeerd is door het einde van zijn missie – het vervullen van zijn programma, waarin we een duidelijk vervolg kunnen zien aan de directeur zelf.

De film brengt een paradigma van fysieke actie terug dat Hollywood lang geleden stormenderhand leek te hebben veroverd

Maar de morele leidraad Torrance gaat een beetje verder: “alles op zijn tijd”, waardoor de piloot als een mantra of als een mantra wordt herhaald. Het neemt zijn eigen morele veren en lijkt het opnieuw in evenwicht te brengen in zo’n magere formule, die geen ruimte laat voor persoonlijke expressie. Shot na shot verhoogt de spanning en bereikt een hoogtepunt: elementaire noties van enscenering zorgen ervoor dat alle waarde van dit ding terugkeert uit de hel van de B-snaar, alsof het vandaag een verloren paradijs is.

Je hebt nog 4,17% van dit artikel te lezen. Het volgende is alleen voor abonnees.