Wat moet u weten over huidkanker om u er beter tegen te beschermen?

Huidkanker is de meest gediagnosticeerde vorm van kanker ter wereld, met naar schatting meer dan 1,5 miljoen nieuwe gevallen in 2020. Huidkanker (1,6% van de gediagnosticeerde kankers) is de ernstigste vorm. Hoewel het verantwoordelijk is voor ongeveer 1 op de 5 huidkankergevallen, is het verantwoordelijk voor meer dan 70% van de sterfgevallen door huidkanker.

In 2020 werden wereldwijd ongeveer 325.000 nieuwe gevallen van huidkanker vastgesteld en stierven 57.000 mensen eraan – 15.513 nieuwe besmettingen en 1.975 doden in Frankrijk. Een recente studie van het International Agency for Research on Cancer (IARC) en partners voorspelt dat het aantal nieuwe gevallen elk jaar met Meer dan 50% tussen 2020 en 2040.

De rol van de zon midden bij het begin van de ziekte. Zo is de incidentie van huidkanker de afgelopen decennia dramatisch toegenomen onder blanke bevolkingsgroepen die zijn blootgesteld aan natuurlijke ultraviolette (UV) straling: de hoogste percentages worden waargenomen in Australië en Nieuw-Zeeland, zonnige landen met een lichte huid.

De gemiddelde leeftijd bij diagnose is ongeveer 60 jaar voor beide geslachten. In de meeste delen van de wereld komt melanoom vaker voor bij mannen (niet op de romp) dan bij vrouwen (meer op de benen). Maar ze kunnen zich overal in het lichaam ontwikkelen, zelfs in de geslachtsdelen, onder de nagels of op de slijmvliezen.

cellen die huidkanker veroorzaken

Melanoom is een kanker die ontstaat uit “melanocyten”, dit zijn cellen die worden aangetroffen in de huid, ogen, hersenvliezen, het hart en het oor (slakkenhuis).

Hoewel de rol en functie van melanocyten goed ingeburgerd zijn in de huid, is het nog minder bestudeerd in andere organen. Deze cellen staan ​​vooral bekend om hun samenstelling van melanine, natuurlijke pigmenten die bruin en zwart (eumelaninen) of geeloranje (pheomelaninen) zijn.

De verschillende kleuren van huid, haar en ogen zijn het resultaat van hun vermenging in verschillende verhoudingen – eumelanine is het meest significant aanwezig in een donkerder bruine huid en lichter gekleurde ogen (bruin, groen, geel, bruin en blauw).

Onze primaire pigmentatie is genetisch bepaald. Het kan echter toenemen als gevolg van onze blootstelling aan zonlicht. Dit is het fenomeen van bruin worden.

Naast dit cosmetische aspect werkt melanine vooral als scherm. In feite absorbeert het de meeste UV-stralen van de zon en beschermt zo onze weefsels tegen de schade die ze kunnen veroorzaken (mutatie in cel-DNA, enz.). Hoe donkerder de melanine, hoe groter de geboden bescherming.

Kanker is het gevolg van verandering van bepaalde genen in melanocyten. Cellen die door deze mutaties worden beïnvloed, zullen hun gedrag zien veranderen en een verergerd vermogen vertonen om te prolifereren en te overleven… als gevolg van de vorming van tumoren.

Risicofactoren en genetische aanleg voor huidkanker

De oorsprong van huidmelanoom is complex en heterogeen, aangezien er omgevings- (bijv. zon), fenotypische (bijv. huidskleur) en genetische (bijv. mutaties) risicofactoren bij betrokken zijn.

De belangrijkste risicofactoren zijn:

• Persoonlijke en familiegeschiedenis van huidkanker.
• De aanwezigheid van een groot aantal moedervlekken (meer dan 50) op onze huid.
• Primaire huidpigmentatie. Een lichte huid (blond/rood haar, enz.) bruint slecht en is vatbaarder voor zonnebrand.
• Huidreacties op zonne- en kunstmatige UV-stralen (zonnebanken).

Huidmelanoom is in ongeveer 10% van de gevallen erfelijk – een genetisch defect dat het risico vergroot dat de kanker die bij de ouders aanwezig is, wordt doorgegeven aan de volgende generatie. betrokkenen zullen er baat bij hebben Specifieke en regelmatige controlemaatregelen.

Er zijn ook verworven misvormingen. Zoals hierboven vermeld, kan ultraviolette straling van de zon mutaties veroorzaken in sommige melanocyten, die zien dat hun functioneren wordt verstoord en, door zich oneindig te vermenigvuldigen, huidkanker vormen.

High-throughput genetische sequencing-onderzoeken hebben aangetoond dat melanomen tumoren zijn met het grootste aantal mutatiesen dat deze mutaties een ‘UV-vingerafdruk’ hebben.

Wat is de diagnose?

In de meeste gevallen komen melanomen voor op een gezonde huid, dat wil zeggen zonder defecten of laesies. In mindere mate kunnen ze ontstaan ​​uit reeds bestaande laesies zoals moedervlekken.

Dankzij Preventie campagnes en ik zelfcontrole maatregelen Aanbevolen door dermatologen, huidmelanoom wordt nu vroeg en vroeger opgemerkt.

Het kan worden opgespoord met behulp van de ABCDE-regel die van toepassing is op moedervlekken (naevi) of pigmentvlekken (pigmentvlekken):

• Het oppervlak kan veranderen om asymmetrisch te worden (a),
• met onregelmatige randen (b),
• kleur verliest zijn uniformiteit (C),
• laesiediameter groter dan 6 mm (d),
• en ontwikkelt (E).

Een pigmentvlek wordt als verdacht beschouwd als aan twee van deze criteria wordt voldaan (criterium E is het meest relevant).

Het verschijnen van volledig nieuwe laesies kan ook huidkanker vertegenwoordigen en moet worden gecontroleerd.

In ieder geval is het bij de minste twijfel verstandiger om een ​​dermatoloog te raadplegen. De laatste zal melanoom diagnosticeren en / of de laesie verwijderen voor analyse indien vermoed.

Het histopathologisch onderzoek maakt gebruik van verschillende soorten gegevens. Enerzijds klinisch met informatie verzameld tijdens verschillende aanvullende onderzoeken (fysiek, röntgenfoto’s, scanners, enz.); Aan de andere kant, pathologische en histologische gegevens, die informatie verzamelen die is verkregen uit biopsieën van de primaire tumor (zweren, mitotische snelheid, enz.), Lymfeklieren en andere organen.

De diagnose zal worden gesteld door al deze items te analyseren, in het bijzonder door ze te vergelijken met de Clarke- en Breslow-indices, die in verband zijn gebracht met de prognose van de patiënt.

De Clarke-index wordt bepaald door hoe ver de tumor is doorgedrongen in de verschillende ‘huidlagen’. De Breslow-index, die is gebaseerd op de dikte van de tumor, is de belangrijkste prognostische factor voor het inschatten van het risico op tumormetastase.

Deze informatie zal leiden tot een stadiëring van melanoom met behulp van criteria die zijn gedefinieerd door een internationaal systeem genaamd de AJCC (Amerikaans Gemengd Comité voor Kanker). Deze classificatie is vooral belangrijk omdat het de stappen van de behandeling zal bepalen.

Wat zijn de behandelingen?

De dikte van het gediagnosticeerde melanoom is een belangrijke factor.

Dunne melanomen (minder dan 1 mm dik), die vroeg worden gediagnosticeerd, zullen over het algemeen niet metastaseren en zullen worden behandeld met brede chirurgische excisie (10-jaars overlevingspercentage 82 tot 97%).

Aan de andere kant, hoe later de diagnose wordt gesteld, hoe dikker de melanomen (meer dan 1 mm dik) en destructief worden. Dan neemt het risico op het ontwikkelen van lymfeklieren en viscerale metastasen toe (10-jaarsoverleving 24%). Bijna elk orgaan kan worden aangetast, maar de meest voorkomende plaatsen zijn de longen, lever, botten en hersenen.

Historisch gezien reageert 10-12% van de patiënten met melanoom in een gevorderd stadium op chemotherapie, met een mediane overleving van zes tot negen maanden.

Sinds 2011 is er aanzienlijke vooruitgang geboekt bij de behandeling van gemetastaseerd huidmelanoom met de komst van gerichte therapieën en immunotherapieën die de algehele overleving van patiënten aanzienlijk hebben verbeterd:

• de Gerichte therapieën Het valt direct een verandering in de tumorcel aan om te voorkomen dat deze groeit. Het responspercentage is 70% met een responstijd van 13 maanden en een algehele mediane overleving van ongeveer 2 jaar.
• de Immunotherapieën Samen met monoklonale antilichamen helpen ze het immuunsysteem om kankercellen te herkennen en te vernietigen. Het progressievrije overlevingspercentage tussen 2 en 4 jaar is ongeveer 40%.

Immunotherapie heeft de voorkeur als eerstelijnsbehandeling voor huidmelanomen die niet chirurgisch kunnen worden verwijderd of voor uitzaaiingen, omdat de responspercentages oplopen tot 72%, vergeleken met 52% voor gerichte therapieën.

Onlangs toonde een klinisch onderzoek naar immunotherapie als aanvullende therapie bij stadium III gereseceerde (uitgesneden) melanomen een verhoogde 1-jaars recidiefvrije overleving van 61 naar 75%, en een verlaagd risico op recidief van 46%, met weinig nadelige effecten. .

Ondanks deze vooruitgang blijven veel patiënten in een therapeutische limbo, ofwel omdat ze niet reageren op behandelingen (zogenaamde primaire resistentie), ofwel omdat tumoren aan het effect van deze behandelingen ontsnappen (secundaire resistentie) en terugkeren. De uitdaging ligt daarom in het vinden van therapeutische strategieën om deze weerstand te voorkomen of te overwinnen.