De mysterieuze ster die verandert in een gigantische magneet

De Melkweg verbergt altijd onverwachte schatten, vreemde hemellichamen, met nooit eerder geziene eigenschappen. Wat een nieuw licht kan werpen op bepaalde grijze gebieden.

Dit is wat er gebeurt dankzij een paar sterren, maar het werd iets meer dan een eeuw geleden waargenomen, gelegen in het sterrenbeeld Eenhoorn, meer dan 3000 lichtjaar van de aarde. Het paar, genaamd “HD 45166”, bestaat uit twee tamelijk massieve sterren, respectievelijk 3,4 en 2 keer de massa van de zon, die in honderdachtentwintig dagen om elkaar heen draaien. Het lichtste lid van het binaire getal zou een van de mysteries van het universum kunnen verklaren: de vorming van compacte objecten zoals een zwart gat en het uitzenden van een gigantisch magnetisch veld, magnetars. Met “reus” hebben we het over meer dan 10 miljard tesla, of ongeveer 1.000 miljard keer meer dan het gemiddelde magnetische veld van de zon, of 200.000 miljard keer meer dan dat van de aarde.

Deze magnetische sterren, waarvan er meer dan twee dozijn in ons melkwegstelsel worden waargenomen, behoren tot een grote familie van neutronensterren, zeer dichte sterren met een straal van tien kilometer, maar ze wegen anderhalf keer meer dan de zon. Dit is vaak hoe gigantische sterren hun leven beëindigen, nadat ze hun waterstof hebben opgebrand en op zichzelf instorten. Pulsars zijn speciale neutronensterren die regelmatig radiogolven naar de aarde uitzenden. Magnetisme is een andere categorie, begiftigd met magnetische velden van zeer intense intensiteit, maar van onbekende oorsprong.

“Obsessie HD 45166”

Dit is waar HD 45166 en Int Fifteen Onderzoekers die hun observaties publiceren in wetenschap17 augustus. “Ik was jarenlang geobsedeerd door HD 45166, omdat wat we wisten over dit systeem gewoon niet klopte. Ik las alles wat erover gebeurde., herinnert Tomer Şener zich vandaag in het Madrid Astrobiology Center. Officieel is de minst zware ster in het HD 45166-systeem een ​​Wolf-Rayet-ster genoemd, een ster gemaakt van helium, die waterstof heeft verloren en sterke winden uitzendt, waarbij omringend materiaal honderden kilometers per uur wordt uitgeworpen. “Maar het was minder helder dan de anderen in deze klasse. De wind was tien keer minder intens.”merkt Tomer Schnar op die eraan toevoegt dat zijn lichtsignatuur, of spectrum, ook niet overeenkomt met zijn familie: naast helium is er veel koolstof, zuurstof, stikstof … Bovendien is dit spectrum in de loop van de tijd erg variabel , verdwijnen sommige elementen letterlijk.

Je hebt 56,17% van dit artikel om te lezen. Het volgende is alleen voor abonnees.