Er is een oceaan ontdekt onder het oppervlak van Mimas, een kleine satelliet van Saturnus

Hoewel Mimas de naam draagt ​​van een reus uit de Griekse mythologie, is het slechts een vrij kleine maan van Saturnus met een straal van 200 kilometer. In onze afbeeldingen van de ster is een bal van bekraterd ijs te zien, en het krateroppervlak lijkt sinds het begin der tijden onveranderd te zijn gebleven. Het lijkt een dode ster, maar schijn bedriegt soms. Omdat onder de bevroren korst, in de donkere diepten van deze maan van Saturnus, complexe activiteit minder dan vijfentwintig miljoen jaar geleden aanleiding gaf tot het ontstaan ​​van een ondergrondse oceaan – dat wil zeggen vrij recent, op de schaal van astronomische tijdperken, sinds de zon systeem is meer dan 4,5 miljard jaar oud.

Gepubliceerd in het weekblad natuurWoensdag 7 februari Deze ontdekking is het resultaat van langdurig analytisch werk van een internationaal team onder leiding van onderzoekers van het Institute of Celestial Mechanics and Ephemeris Calculation (IMCCE), een entiteit verbonden aan het Paris Observatory -PSL. Meer dan alleen een ontdekking spreken taalfundamentalisten over een bewijs, een complex bewijs in twee fasen met daartussen een decennium.

Laten we tien jaar teruggaan en verwijzen naar een artikel dat in het tijdschrift is gepubliceerd wetenschap In 2014, van vrijwel hetzelfde team. Destijds vroegen deze onderzoekers zich af hoe ze de interne structuur van Mimas konden bepalen. Om dit te behalen, “Back to basics: hemelmechanica en de wetten van Newton”herinnert Valerie Linyi zich, astronoom bij IMCCE en eerste auteur van een onderzoek natuur. De enige aanwijzingen waarover wetenschappers beschikten waren beelden gemaakt door NASA's Cassini-ruimtesonde, die tussen 2004 en 2017 onvermoeibaar het Saturnus-systeem verkende.

Satanische dynamiek

Dit was genoeg om de rotatie van Mimas en de kleine oscillaties die we daar waarnemen zorgvuldig te bestuderen. Om dit uit te leggen werd in een artikel uit 2014 twee hypothesen naar voren gebracht: óf de satelliet had een rotsachtige, rugbybalvormige kern, óf de ijskoude korst gleed door een binnenoceaan.

“We waren gefrustreerd omdat we het niet wisten“, geeft de heer Lainey toe. De overgrote meerderheid van de wetenschappers was ervan overtuigd dat Mimas koud, bevroren en onbewoonbaar was, en dat er geen vloeibare oceaan bestond. » Maar overtuiging schept geen bewijs. “We zochten naar een oplossing om onderscheid te maken tussen de twee scenario’s.”, vervolgt de IMCCE-astronoom. Door te besluiten de rotatie van de maan niet meer te bestuderen, maar eerder de fijnere details van zijn baanbeweging te bestuderen, dankzij Cassini-gegevens, in dit geval tienduizenden beelden.

Je hebt 65% van dit artikel om te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.