In Nederland zoekt extreemrechts bondgenoten om de macht

Ik benZijn radicale opvattingen over het sluiten van moskeeën, het verbod op de Koran of het asielbeleid hield hij strategisch terzijde. Twee weken na het winnen van de parlementsverkiezingen marcheerde de Nederlandse populist Geert Wilders op 28 november in Den Haag om demonstranten te steunen die protesteerden tegen de hotelaccommodatie van asielzoekers. “Ik ga daar niet heen als premier, ik ga als PVV-leider [Parti pour la liberté], Hij legde uit. Ik ben er trots op de onrustige en beroofde mensen te ontmoeten [les contribuables qui financent cet hébergement, selon lui]. »

Hij won een kwart van de stemmen in het referendum van 22 november en was de koploper om Nederland te leiden. Daarmee toonde hij zich een radicale opstandeling aan het roer van een partij die niet bestond. Eén – de PVV heeft maar één lid, Geert Wilders zelf –, geen structuur en geen estafette, en weinig ervaring met gezag op welk niveau dan ook. Onafhankelijkheidspartij? “Een klein elektrisch treintje rijdt al veertien jaar rondjes in een kamer en wordt ineens op 220 volt aangesloten”Gibbs-auteur Geert Mack.

Maar na Italië zal morgen een ander stichtend land van de Europese Gemeenschap geleid worden door extreemrechts. In dit ogenschijnlijk vredige koninkrijk smeulde er letterlijk al meer dan twintig jaar een vuur. De populist Pim Fortuyn was de eerste die een opgekropte ontevredenheid van het volk over de politieke leiders aanwakkerde, wat de nationalistische retoriek aanwakkerde door buitenlanders af te wijzen.

Gewapend met zijn eeuwige glimlach, zijn enorme populariteit en onfeilbare ideologische flexibiliteit is liberaal Mark Rutte erin geslaagd extreemrechts in een puur oppositionele rol in toom te houden, nadat hij sinds 2010 vier coalities had geleid. De premier had ook een oprechte overtuiging gebaseerd op zijn ervaring: volgens hem was dhr. Regeren met Wilders is onmogelijk. Als bewijs hiervan het snelle falen van zijn eerste regering in 2012, de BVV die hem steun beloofde. “La carte” In het Parlement. Dit is “De politiek van tolerantie”Terug op de agenda, zoals de Nederlanders dat noemen.

Strategische fout

Nadat hij vroeg in de campagne een strategische fout had gemaakt, besloot dhr. Dylan Yesilkos, de aftredende minister van Justitie die Rutte opvolgde, was hierbij betrokken. Zijn ongelukkige opmerking – inmiddels gecorrigeerd – ging over de mogelijkheid van bestuur “misschien” Dhr. Bij Wilders was sprake van een dubbel effect: het legitimeerde extreemrechts en leidde er daardoor toe dat een aanzienlijk deel van het liberale electoraat naar de PVV stroomde. Met het verval van centristische partijen en het onvermogen van ‘rood-groen’ links om een ​​tegenargument te horen, leidde deze fout tot een overwinning die zelfs Wilders verraste.

50% van dit artikel is voor jou om te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.