Waarom mensen geen staarten hebben

Iedereen die The Jungle Book heeft gezien, een van de klassieke films van Walt Disney, herinnert zich de vreugde waarmee apen zich met hun staart van bomen naar stenen bewegen. En hun voeten die op handen lijken, dit kenmerk symboliseert in onze ogen de vaardigheid van deze dieren. Dit vergeet dat niet alle apen zo'n orgaan hebben. Bijgevolg hebben chimpansees, gorilla's, orang-oetans en gibbons, verenigd binnen de familie van mensapen of mensapen, het niet. Niets meer dan hun naaste neef, onze beroemdste primaat: de mens!

Hoe zijn onze voorouders dit accessoire kwijtgeraakt? Onderzoekers van verschillende Amerikaanse universiteiten hebben vandaag aangekondigd dat ze hebben ontdekt wat vermoedelijk de reden achter deze transformatie is: het inbrengen van een klein stukje DNA in het TBXT-gen, waarvan zeker bekend is dat het betrokken is bij de staartontwikkeling. “We waren verrast en opgetogen! Het is verrassend dat zo'n grote anatomische verandering veroorzaakt kan worden door zo'n kleine genetische verandering”, zegt Itai Yanai, onderzoeker aan het NYU Langone Health Medical Center in New York.

Het ontwrichtende element is, om zo te zeggen, specifiek voor de geesteswetenschappen, zoals blijkt uit de studie die woensdag in 2012 werd gepubliceerd natuur Wat de hoofdauteur is. De datum van intrede in het genoom valt volgens de onderzoekers samen met het moment waarop mensachtigen hun staart verloren: zo'n 25 miljoen jaar geleden.

Een stap richting lopen op twee benen?

Om ervoor te zorgen dat het juiste DNA-segment werd geïdentificeerd tussen de 140 onderzochte genen, creëerden de wetenschappers muizen met hetzelfde type mutatie. Hiervoor gebruikten ze de beroemde CRISPR-Cas9-technologie, een ‘genetische schaar’ die het mogelijk maakt om DNA te bewerken, oftewel segmenten te verwijderen of toe te voegen. Het resultaat was duidelijk: sommige gemuteerde muizen werden geboren zonder staart of met merkbaar korte aanhangsels.

“Het is inspirerend om genomen te kunnen bestuderen om te ontdekken hoe onze voorouders zijn geëvolueerd om hun staart te verliezen en zich zo aan te passen aan het leven op het land, grote hersenen te ontwikkelen en gereedschappen te gebruiken”, zegt Itai Yanai.

“De staart kan handig zijn als je in bomen leeft. Als je eenmaal op de grond zit, kan het een probleem worden”, vervolgt Itai Yanai. Het niet hebben van een staart kan een evolutionair voordeel hebben gehad, omdat het verlies ervan de evolutie van de tweevoetige voortbeweging mogelijk maakte. . » Het ledemaat van de tractor verliezen en vervolgens laten staan? De theorie staat nog steeds ter discussie.

In een ander artikel gepubliceerd in Nature zeggen onderzoekers Miriam K. Konkle en Emily L. Casanova merkte op dat bij sommige soorten de staart daarentegen de voorkeur gaf aan tweevoetigheid. Ze brachten een andere hypothese naar voren: extreme klimaatveranderingen die 25 miljoen jaar geleden tot het isolement van mensapenpopulaties zouden hebben geleid, zouden hebben geleid tot ‘willekeurige genetische drift’ als gevolg van een gebrek aan voldoende vermenging.

Erfelijke ziekte

Wat het voordeel ook is van het ontbreken van een staart, deze ontwikkeling zal kosten met zich meebrengen. Het achterste aanhangsel, dat bij de meeste gewervelde dieren wordt aangetroffen, bevindt zich in het verlengde van de kolom. Het team van Itai Yanai wijst er echter op dat het verlies ervan zou kunnen leiden tot een grotere kans op afwijkingen op deze plek bij mensen, die bij één op de duizend pasgeborenen voorkomen. Sommige gemuteerde muizen lijden aan ‘neurale buisdefecten’, een ziekte die volgens het onderzoek mogelijk een erfenis is van het ontbrekende ledemaat.

De erfenis die we allemaal delen is echter het stuitbeen. Drie tot vijf wervels zijn met elkaar versmolten en bevinden zich discreet boven de billen. Hoe zit het met zeldzame gevallen van kinderen geboren met een tumor in de onderrug? “Dit zijn geen staarten met wervels”, zegt Itai Yanai, die daarom vindt dat er geen verband mag bestaan ​​met de genetische mutatie die hij heeft geïdentificeerd. Maar het is voor hem moeilijk om met zekerheid te zeggen: “We hebben geprobeerd het DNA van besmette mensen te verkrijgen StaartenMaar het is ons niet gelukt. »