“We gaan hier naar Mars!” : Loopt het kernfusieproject ITER in de Provence nog?

“Soms hebben mensen moeite met het visualiseren van de omvang van een project. We gaan naar Mars, hier! Wij duwen tegen de muren. Meestal is het oké. En soms loop je vast. We beseffen hoe moeilijk het is om dingen te maken die we hebben uitgevonden door middel van intellectuele en technologische genialiteit, en die nog niet op aarde zijn vervaardigd. Het is een mondiaal laboratorium, met alle beperkingen en uitdagingen van dien.“.

Alain Picolet is niet pessimistisch over het lot van ITER, dit enorme project, het resultaat van de inspanningen van 35 landen, dat nog in aanbouw is in de Provence en dat veruit het grootste wetenschappelijke project ter wereld is. Hij zei dat de vruchten op een dag zouden worden geplukt. Maar de technisch directeur van ITER is duidelijk over de risico’s die de glorieuze horizon van ’toekomstige energie’ tegenhouden. Deze energie wordt door de projectpartners geprezen.”Continu, overvloedig, wereldwijd verspreid en complementair aan conventionele en hernieuwbare kernenergiebronnen“.

Deze valkuilen omvatten hogere kosten en daaruit voortvloeiende vertragingen vergeleken met de eerste verwachtingen. “Als we ons aan de officiële data houden, zou de reactor normaal gesproken in 2016 in bedrijf moeten zijn. Officieel wordt op de website nog steeds het eerste plasma aangekondigd in 2025. Op basis hiervan zijn we al 9 jaar te laat. Maar we weten allemaal dat er meer zullen zijn. Ze herschikken de hele kalender… We zullen niet het eerste eenvoudige plasma hebben in 2025, maar we zullen waarschijnlijk rond 2030 het eerste meer geavanceerde “verbeterde” plasma hebben. Intern hebben we het over vijf jaar vertraging. Wat de nucleaire fase betreft, deze is het meest interessant, omdat wanneer ITER energie zal produceren, deze officieel nog in 2035 ligt; Persoonlijk heb ik mijn twijfels“, zegt Michel Claessens, voormalig communicatiedirecteur bij Iter, inmiddels met pensioen, en auteur van een boek over het project.