Ben je bang om slecht te spreken? Het kan zijn dat u last heeft van taalonzekerheid

Taalonzekerheid wordt gedefinieerd als de angst om zich slecht uit te drukken of fouten te maken.

Dit ongemak en ongemak zorgt ervoor dat mensen met deze stoornis zich niet langer in het openbaar uiten, of zelfs zwijgen.

Deze taalonzekerheid is sterk ontwikkeld onder Franstaligen.

Dit door sociolinguïsten ontwikkelde concept resulteert in de angst om zich publiekelijk uit te drukken vanwege het gebrek aan vertrouwen van het individu in zijn eigen taalpraktijk. Omdat de spreker vanwege taalfouten het oordeel van anderen vreest, isoleerde hij zich van de stilte. Bovendien heb je vast en zeker gemerkt dat hoe minder comfortabel je bent, hoe meer Franse fouten je maakt. Resultaat: Je zegt liever niets. Door Maria Candia, hoogleraar Franse taalkunde en sociolinguïstiek aan de New Sorbonne University, geïnterviewd door Franse cultuur : “Er moet iets op het spel staan ​​in de interactie voordat u in deze situatie van extreem ongemak terechtkomt. Integendeel, in een vriendelijke gezinsomgeving (d.w.z. onder leeftijdsgenoten) zullen we ons niet zo voelen“.

• Lees ook

  “Het mannelijke overwint het vrouwelijke”: is de Franse taal nog steeds vrouwonvriendelijk?

Waar komt taalonzekerheid vandaan?

Volgens sociologen die dit onderwerp hebben onderzocht, is de bron van deze taalonzekerheid de geest van een persoon wanneer zijn taalgebruik niet overeenkomt met de taal van zijn gesprekspartners. Zinsstructuur, intonatie en uitspraak zijn allemaal factoren die ervoor kunnen zorgen dat iemand zich ontoereikend voelt. Als gevolg hiervan zal hij de neiging hebben om te zwijgen of te correct te zijn. Dit concept wordt gekenmerkt door onjuiste generalisatie van grammaticale regels. Omdat iemand zijn taalonzekerheid probeert te overwinnen, maar in zijn verlangen om fouten te vermijden, maakt hij ze uiteindelijk zelf. Een ander gevolg van deze onzekerheid? De spreker heeft de neiging te denken dat hij zijn taal niet beheerst.

Niet Frans, maar Frans!

Als dit fenomeen voor het eerst werd beschreven door William Labov in 1960 met zijn interesse in de Engelse taal, is dit fenomeen in de Franstalige wereld zeer ontwikkeld. “Het is een fenomeen dat veel Franstaligen over de hele wereld treft.“, legt Annette Boudreau, professor aan de Universiteit van Moncton, uit aan Devoir.com.Er zijn mensen die uitgesloten worden vanwege dit Francofonisme dat wil dat iedereen de taal op dezelfde manier gebruikt.“Ze gelooft echter dat er verschillende soorten Frans zijn.”En veel manieren om het uit te spreken, afhankelijk van de groep die we aanspreken, worden als legitiem beschouwd“De Fransen van Canada, of zelfs de Fransen van de Franse buitenwijken, zijn niet hetzelfde voor Maria Candia:”We hoeven geen taal te ontwerpen met één standaard. We moeten verschillende concurrentienormen hebben, die regionaal moeten worden aangepast. Dit zou ons in staat stellen een flexibeler taalconcept te hebben dat regio’s in de wereld waar Frans wordt gesproken niet uitsluit. “Er is geen reden om variabelen prioriteit te geven”.