Anna van der Bregen wil eindigen met apotheose

Net als de vriendin van Asterix viel Anna van der Bregenn op jonge leeftijd in het lot. Maar voor de Nederlandse wielrenner gaat het niet om de toverdrank, maar om fietsen. Op zevenjarige leeftijd neemt haar oudere broer haar mee om haar te zien winkelen, en dit is een geweldig klein Anna-cadeautje. Ik was te jong om te gaan winkelen […] Maar zodra ik acht werd, kon ik in de rij staan ​​voor de start van de eersteklas races.” Uitgelegd op de Nederlandse website Wielerflits.

Dus de eerste races komen heel snel aan, en de dorst naar overwinningen daarmee. “Toen ik niet won, had ik echt een slechte dag”, vervolgt haar geboorteplaats Zwolle, een stad in het midden van Nederland. Anna van der Bregen zette haar jonge reis voort en nam dankzij zelfopoffering deel aan haar eerste internationale wedstrijden in 2007, op zeventienjarige leeftijd. Na de Europese Juniorenkampioenschappen in Bulgarije (waar ze 61 werd), reisde ik in augustus naar Mexico, waar ik deelnam aan de Wereldkampioenschappen en op een indrukwekkende vijfde plaats eindigde.

Bemoedigende resultaten, maar werd al snel een bron van wanhoop. Want het jaar daarop, in 2008, reed de Nederlander haar eerste “elite” races. Vooral het niveau gaat omhoog, te veel voor zelfs een van der Bregen-proever. “Ik herinner me mijn eerste eliterace; ik dacht dat ik in het begin een goed niveau had, maar ik zag de hele race niet de voorkant van het veld. Het begon te regenen en uiteindelijk moest ik mijn eerste anti -dopingtest. Daar zei ik tegen mezelf dat ik met alles zou stoppen: “Weet je nog.

Zijn eerste successen in zijn eerste jaar bij de professionals

Maar die verhitte reactie zal niet eeuwig duren in het hoofd van Van der Bregen. Door hard werken tekende ze in 2012 haar eerste profcontract binnen het Sengers Ladies Cycling team. 2012 was een bepalend jaar voor de Nederlandse die haar eerste successen boekte in de Elite: eerst in de Tour de Bretagne (3 etappes van 4, gele trui, groene trui en witte trui), daarna in de Tour Féminin in een limousine (1 tijd voor trial en witte trui) en de Women’s Gold Cup (Eén keer voor het experiment).

In 2013 besloot ze een stap terug te doen in haar wielercarrière om haar studie verpleegkunde af te ronden. Dit weerhoudt haar er niet alleen van om enkele mooie ereplaatsen te behalen, nog steeds in Frankrijk (tweede in het algemeen klassement van de Trophée d’Or Féminin, derde in de GP de Plouay), maar ook in het buitenland, waar ze vierde werd in het wereldkampioenschap in Italië, met een marge, 30 seconden van de winnaar, landgenote Marianne Voss.

Het jaar daarop trad ze toe tot het dameswielerteam Rabobank Leaf, een van de besten in het bestuur. Daar vult ze haar kast nog wat, voordat ze definitief in een hoek draait. Want in 2015 maakte Van der Bregen een sterke indruk: na het winnen van de Waalse Pijl en de Giro d’Italia Femminile (de vrouwenanaloog van de Giro), pakte ze drie medailles op de Wereldkampioenschappen, die in de Verenigde Staten werden verreden: twee zilveren (wegrace en een proeftijd), en een van de Bronze (Team Time Trial).

Sindsdien is het tempo nooit meer gedaald. In goede conditie rijdend – ze won opnieuw de Waalse Pijl – was ze vol hoop op de wegwedstrijd op de Olympische Spelen van Rio. “Gewoon naar de wedstrijden gaan is iets speciaals. In 2016 was het mijn eerste keer, en het leek me allemaal enorm. Toen ik voor het eerst in de rij stond, hoopte ik duidelijk te winnen, maar ik had nooit geloofd dat ik dat zou kunnen.”

Twee medailles op de Spelen van Rio

ECHTER: Ontsnapping Op de laatste klim van het parcours zag ze voor het eerst landgenoot Animek Van Vleuten de leiding nemen. Maar het Nederlandse meisje ontbreekt in afkomst, en is het slachtoffer van een zware val (die haar naar het ziekenhuis zal leiden). Ten slotte is het een groep van drie die bij de laatste hectometers binnenkomt. Het trio dat Van der Bregenn gaat winnen in de sprint, om de mooiste titel uit zijn carrière te pakken. Drie dagen later won ze de Olympische bronzen medaille in de tijdrit.

In 2017 werd de Nederlander de eerste renner die de drie Ardennenklassiekers won (Amstel Gold Race, Wallonië en Luik-Bastenaken-Luik), terwijl hij tegelijkertijd de titel Koningin van de Ardennen won. In een Boels-Dolmans-trui won ze haar tweede Giro-medaille, en daarna opnieuw twee WK-medailles in Noorwegen (tweede in tijdrit en ploegentijdrit).

Een jaar later realiseerde ze eindelijk een van haar grootste dromen: het winnen van de regenboogtrui voor de wereldkampioen wielrennen. In Oostenrijk eindigt de Nederlander in stijl een jaar dat al gekenmerkt wordt door haar eerste hit op de Strade Bianche, op de Ronde van Vlaanderen, Wallonië, Luik-Bastenaken-Luik.

“Het Wereldkampioenschap in Innsbruck is mijn hoofddoel sinds de Spelen van Rio. Alle wielrenners willen ooit een regenboogtrui dragen. Ik heb me het hele seizoen op deze race voorbereid”, Ze ontcijferde het wielernieuws Om naar de hoogste trede van het podium te klimmen, legde ze er haar hele hart in: op 40 kilometer van het einde een aanval lanceren, van der Bregen in“Ze had waarschijnlijk niet gedacht dat ze 3’30 over de finish zou komen” voor haar eerste stalker, Amanda Spratt… echter.

Na weer een succesvol jaar, maar dat met spijt eindigde (ze eindigde niet als tweede op de wereldkampioenschappen in 2019), kondigde Anna van der Bregen aan dat ze na de Tokyo Games een pauze zou nemen in haar carrière om de sportieve directeur van het Boels-team. . “Soms zeg ik tegen mezelf: ‘Kon ik maar een normale baan hebben.’ Deze baan kan soms heel moeilijk zijn”, Rechtvaardigde ze zich tegenover de Nederlandse media?.

Zeven opeenvolgende overwinningen op Wallonië

En als het einde van zijn carrière in zicht komt, blijven de overwinningen zich opstapelen: het algemeen klassement van de Valenciaanse gemeenschap, de kampioenschappen van Nederland, de Europese kampioenschappen, de Giro d’Italia en dit keer een dubbel in de wereld . Kampioenschappen in Italië in wegwedstrijd en tijdrit.

Gedwongen door het uitstel van de Olympische Spelen in Tokio haar contract met het profwielrennen met een jaar te verlengen, grijpt Anna van der Bregen opnieuw de kans om haar naam begin 2021 op de lijst van vele wedstrijden te zetten. (Voor de zevende keer op een rij!), Tour d’Eibar, Tour de Durango, Vuelta a Burgos, Giro d’Italia…bijna niets kan de Nederlanders weerstaan, die een tweede Olympische titel op rij zweren…die een primeur zal zijn in de wielergeschiedenis van vrouwen.

“Ik was al Olympisch kampioen, waardoor ik deze wedstrijden rustig aan kan. Natuurlijk wil ik nog een keer winnen, dat zou de beste manier zijn om mijn carrière te stoppen. Maar ik ben nu al heel blij met alles. Ik realiseerde me dat”, zei ze. uitgelegd voor vertrek naar Tokio. Wat er deze zondag ook gebeurt. In Japan is het duidelijk dat de carrière van Anna van der Bregen, die nog steeds nummer één is in de UCI-ranglijst, zeer succesvol is geweest, met titels in de overgrote meerderheid van de races zij heeft deelgenomen.

Wel maakte ze afgelopen mei duidelijk dat ze haar medailles van de Spelen in Rio natuurlijk wel hield, maar dat ze ’thuis een betere plek voor ze moet zoeken, want ze verdienen beter. Zoiets bestaat niet. Er is nog steeds een speciale plek’ maar ze zullen er natuurlijk wel een hebben.” Het kan zijn dat deze twee medailles deze zomer een of zelfs twee thuiskomsten opleveren.