Weersta de verleiding van persoonlijke macht

redactie. Tunesië is net een delicate fase van zijn democratische weg ingegaan na 2011. Als de onrust van de “Arabische Lente” deze pionier van de afgelopen tien jaar niet bevrijdt, dan zal de oprichting van president Kais Saied op 25 juli van een uitzonderlijk – zogenaamd tijdelijk – regime staat voor een ongekende uitdaging. Het staatshoofd heeft in feite alle bevoegdheden op zich genomen met als doel het aanpakken van een veelzijdige crisis (politieke verlamming, sociaaleconomische achteruitgang, gezondheidsproblemen) en het stabiliseren van een land dat bedreigd wordt met instorten.

In Tunesië, net als elders, heeft de snelle Covid-19-epidemie – het sterftecijfer daar is het hoogste in Afrika – de reeds bestaande malaise verergerd die de explosie veroorzaakte. Deze aflevering is van het allergrootste belang voor de internationale gemeenschap, omdat het Tunesische democratische project tot dusver een voorbeeld is geweest voor de hele Arabisch-islamitische wereld. Het was Het laatste eiland van verzet, na een reeks desillusies rond de “Arabische bronnen”., opgeblazen door burgeroorlogen of autoritaire restauraties.

Risico’s van misbruik en misbruik

Het is te vroeg om Tunesië aan deze lijst van mislukkingen toe te voegen. Op dit punt vallen twee voor de hand liggende feiten op. De eerste, dat de militaire staatsgreep van president Said, die de premier ontsloeg, het parlement schorste en de vervolging overnam, werd in Tunis begroet met gejuich. De populariteit van de autoriteit van de heer Said, beroemd om zijn integriteit, staat buiten kijf. Het Tunesische volk was op het einde van hun geduld voor de hardware gaming scene van een vaak onbekwame en corrupte politieke klasse, terwijl de economie stagneerde tegen een achtergrond van verwoestende gezondheid. Ennahda, een formatie van de islamitische matrix die een centrale rol speelde in alle parlementaire allianties van na 2011, kristalliseerde het grootste deel van deze onvrede uit.

Het tweede bewijs is dat de methode die wordt gebruikt door de heer Said, die beweert in de geest van de revolutie te zijn en vijandig staat tegenover de representatieve democratie, zorgwekkend is. Het staatshoofd is verder gegaan dan de bepalingen van artikel 80 van de grondwet met betrekking tot het noodregime, wat de staatsrechtprofessor Ayyad Ben Achour ertoe bracht zijn besluit te omschrijven als “ staatsgreep De controverse woedt over het gebruik van deze formule in Tunesië, maar de aanhangers van de heer Said, fervent op sociale netwerken, wijzen het fel af.

De populariteit van de presidentiële wet mag vragen over de gevaren die deze verbergt niet uitsluiten. In 1987 leidde Ben Ali’s “medische staatsgreep” tegen de bejaarde Bourguiba tot gejuich in Tunesië. De rest kennen we. Zal Qais Said de verleiding van almacht kunnen weerstaan? Zal hij onverwijld terugkeren naar? « Regelmatig optreden van overheidsinstantiesZoals bepaald door het beroemde artikel 80 van de Grondwet?

In het licht van de omringende wanhoop is het zeker het voordeel van de twijfel waard. Het herstel van Tunesië is van cruciaal belang voor de Tunesiërs zelf, evenals de stabiliteit van het Middellandse-Zeegebied. Waakzaamheid moet echter geboden blijven bij risico’s van misbruik en misbruik. Het aan de gang zijnde herstelwerk zal als eerste een persoonlijk avontuur beleven, ook al is het gehuld in de totemistische verwijzing naar ‘de mensen’.