Amerikaanse geneticus Richard Leontine overleden

Richard C. Leontin, de meest invloedrijke geneticus in een halve eeuw evolutiestudie, stierf op 4 juli in Cambridge, Massachusetts, op 92-jarige leeftijd, slechts drie dagen na Mary Jane, zijn levensgezellin. Na zijn studie aan de New York High School en vervolgens aan de Harvard University, trad hij toe tot het laboratorium van geneticus Theodosius Dobzhansky aan de Columbia University, een van de vier prestigieuze oprichters van “Evolutionaire synthese” Een nieuwe Darwin, en verdedigde daar in 1954 zijn proefschrift.

Na de Tweede Wereldoorlog en de eerste atoomexplosies woedde er een debat onder populatiegenetici over de vraag of mutaties veroorzaakt door kernproeven de “genetische last” van een soort dreigden te vergroten. In het algemeen realiseren we ons dan dat we niet weten hoe we de natuurlijke genetische variantie van een populatie moeten schatten. Lewantin zal dit probleem oplossen. Hij is voornamelijk getraind in wiskundige benaderingen en begrijpt dat de sleutel ligt in het vinden van een manier om variantie in welke soort dan ook te meten, zonder enige selectie op de bestudeerde genen.

Samen met biochemicus John Hubby (1932-1996) van de Universiteit van Chicago, ontwikkelden ze in 1966 de techniek van “allozymen” (eens ontdekt door de Brit Harry Harris), die erin bestaat eiwitvariatie te gebruiken als een indicator van DNA-variatie, die we weten niet hoe na te sequensen. Hun artikel uit 1966 zorgde voor een revolutie in de studie van de evolutie van soorten. Enerzijds wordt het voor het eerst mogelijk om de verwantschap tussen twee mensen of groepen te meten. Aan de andere kant ontdekken we dat bijna alle levende soorten, inclusief het menselijk ras, meer “polymorfen” zijn. (genetisch variabel) dat we ons hadden voorgesteld. We realiseren ons dus dat elk organisme genetisch verschillend is van elk individu dat aanwezig of aanwezig is in zijn soort.

Een nieuwe wetenschappelijke revolutie

Het einde van de controverse over genetische belasting zal aanleiding geven tot twintig jaar nieuwe controverse, vooral met de Japanse geneticus Moto Kimura, over de vraag of een genetisch polymorfisme “neutraal” of “selectief” is. Lewantin drukt de kracht van dit argument uit in zijn boek De genetische basis van evolutionaire verandering (1974, Columbia University Press, onvertaald).

Zijn laboratorium in Harvard stond aan het begin van een nieuwe wetenschappelijke revolutie in de jaren tachtig, toen hij de eerste onderzoeken naar de diversiteit van DNA-sequenties uitvoerde en aantoonde dat DNA-polymorfismen zelf veel groter waren dan eiwitten. Dit zal uiteindelijk de debaters met elkaar verzoenen “Selectiviteit / Neutraliteit”, wat aangeeft dat de onderdelen “neutrale” Ter vergelijking kan DNA worden gebruikt om delen van chromosomen die onderhevig zijn aan natuurlijke selectie te markeren.

Je hebt 39,45% van dit artikel om te lezen. De rest is alleen voor abonnees.