“Atleten boven alle mensen”

Parijs wedstrijd. Eind augustus won ik het wereldkampioenschap downhill mountainbiken in Italië. Hoe is deze wedstrijd verlopen?
Mirjam Nicole. Het was pas twee weken geleden! Ik zat in een goede vaart, ik had de Wereldbeker in Slovenië al gewonnen, het was een goede race, het gaf me vertrouwen en stelde me in staat om een ​​goede race te rijden. Het is een baan waar ik van hou, er waren veel dingen die goed werkten: de baan, de motor, alles ging zoals ik wilde. We hadden te maken met de druk, maar we hebben het mentaal en fysiek goed gedaan, ik stond bovenaan, ik kwam niet uit de blessure. En ze heeft gewonnen!

Droom je nu van het WK?
Aan het begin van het jaar vragen mensen me vaak wat ik het liefste heb tussen het toernooi en het WK, maar ik geef altijd allebei antwoord! (lacht) Voor mij zijn alle races hetzelfde, ik moet mijn best doen. Het WK is een prioriteit nu we het WK op zak hebben.

In 2019 had je die titel al gewonnen maar kon je dit shirt pas ergens voor het einde van het seizoen dragen vanwege COVID-19, legde dat extra druk op je schouders?
Er was geen extra druk, want toen we eenmaal de titel hadden, zat die, hoewel ik de trui lange tijd niet kon dragen, in mijn zak. De druk is er als je echt op de titel jaagt, het is geen prettig gevoel omdat je zoveel eisen aan jezelf stelt. Maar hoewel ik dit jaar absoluut terug wilde komen, was het gewoon een bonus voor mij. Ik heb het in het verleden al gewonnen en op deze manier ben ik beter in staat mezelf te bevrijden en te doen wat ik beter kan doen.

“Met covid-19 realiseer ik me meer hoeveel geluk ik heb om dit werk te doen”

Covid-19 heeft het land enkele maanden stilgelegd. Had u op dat moment zorgen, vooral op het moment van de eerste boeking?
Er was duidelijk een beetje ongerustheid. Maar voor mij is het heel normaal, zodra me iets overkomt of me overkomt, neem ik altijd die tijd om iets anders te doen. Als ik dat niet kan, wat moet ik dan doen? Dus ik had mijn gereedschap in de garage om aan de fysieke kant te werken. Aangezien ik niet kon reizen, was het een kans om iets anders te doen. Ik nam het zo. Toen werd ik goed omringd en verveelde ik me niet.

Geeft het feit dat je je seizoen moet pauzeren en de onzekerheid even een nieuwe kijk op je sport?
Ik ben zeer dankbaar. Nu ik aan het racen ben, realiseer ik me meer hoeveel geluk ik heb om het werk te doen, en hoe geweldig het is om niet opgesloten te zitten, om in de natuur op je fiets te zijn. We hadden het geluk midden in Covid, in 2020, anderhalve maand van het WK te hebben, het WK, dus het was geweldig en we konden ons heel goed voorbereiden. Het is lang geleden, maar er zijn sporten waar helemaal geen wedstrijden zijn geweest.

Je hebt verschillende columns geschreven voor de “L’Equipe”-website, vooral tijdens Covid-19, maar ook op het moment van infectie, waar je je ervaring deelt. Waarom is het belangrijk voor je?
Onze sport is niet echt bekend, het ontwikkelt zich steeds meer in de skigebieden, in de zomer gaan mensen meer naar de bergen, ze gaan mountainbiken op de hellingen, dus dit ligt me nauw aan het hart. Discipline hielp bij het ontwikkelen en deelnemen. Van buitenaf gezien, mensen zien het als een gewaagde sport, er zijn risico’s ja, maar als ik mezelf soms pijn heb gedaan, is dat omdat ik dingen niet goed deed, en soms was het te veel om naar beneden te gaan. Je bent moe, je kunt het toch, als vrienden in het resort bergafwaarts gaan en je voelt je niet lekker, dan doe je het toch en daar ga je naar de schroothoop. Dus ik vind het leuk om dit allemaal met mensen te delen, mijn ervaring te vertellen en te zeggen hoe ik het risico kan verkleinen.

Is het ook een manier om de jongere in je systeem te krijgen? Wat is de boodschap die je wilt overbrengen?
Het is echt een sport die je met je vrienden beoefent. Het doet me denken aan toen ik begon met mijn broers en vrienden, er is echt een hoofduitgifte, als in de natuur op je fiets de telefoon opneemt! Dit zijn mooie dagen van vriendschap, delen en adrenaline, alle opwinding waardoor je alleen maar glimlachen op de hellingen ziet. Maar je moet natuurlijk wel bijhouden wat je kunt en altijd aan de fysieke kant werken om vallen te voorkomen. We storten ons niet in de landing zonder enige fysieke voorbereiding. Je moet je ego opzij zetten en naar je lichaam luisteren, het is allemaal een kwestie van meesterschap.

Daarvoor reed ik alleen met de jongens.

Sinds het begin van uw carrière is uw systeem steeds populairder geworden. Hoe ziet u deze verandering?
Vroeger, toen ik het had over wat ik aan het doen was, was er absoluut niemand die iets wist van downhill fietsen. Misschien een beetje in de Alpen toen ik in Chambery studeerde, maar verder… nu ontwikkelt het zich steeds meer. En ik zie dat mensen met Covid-19 misschien ook meer van de natuur houden. Dan wordt de berg in de zomer populairder. Alles gebeurt natuurlijk, zelfs op sociale netwerken. We hebben niet het gevoel dat we gekke dingen doen, maar mensen reageren op wat we posten, het is cool.

Downhill mountainbiken wordt ook steeds populairder onder vrouwen…
Ja ! Het is schattig, we zien steeds meer en het is zo gaaf. Vroeger reed ik alleen met jongens, het was moeilijk om elkaar te vinden en nu zijn er veel meisjes die dat wel doen, ervan genieten en zich uiten via deze sport. En ook bij wedstrijden heerst er een geweldige sfeer onder de meiden.

Was u in het begin van uw carrière het slachtoffer van seksuele vooroordelen?
Sterker nog, ik heb nog nooit zo’n probleem gehad, omdat ik dacht dat de jongens heel goed zijn in mijn sport. Ze helpen ons, als je de meisjes vraagt ​​of ze hen kunnen volgen om sprongen te maken en snelheid te maken, geen probleem, alsof ze ook blij zijn dat we er zijn. Ik had geen idee van “je zou in de dans moeten zijn”. Ik heb het echter nog nooit meegemaakt, ik worstel vaak met het mannelijke geslacht. Het zijn geweldige jongens (lacht).

Toen we je in 2017 ontmoetten, legde je uit dat je drijfveer in sport vooral was om je te plezieren, kun je die gemoedstoestand altijd volhouden?
Ja, dit is echt de sleutel tot alles. Ik leef vanuit mijn passie. Natuurlijk zijn er dagen dat het niet grappig is, als het regent, moet je gaan trainen, maar het is tenslotte de beste baan ter wereld.

Mijn doel is Los Angeles 2028

Er is veel gesproken tijdens de Olympische Spelen over het belang van mentale gezondheid voor atleten, dus is dit een onderwerp waar je zelf mee bezig bent terwijl je je voorbereidt?
Ik werk nu al vier jaar veel met Philip, mijn mental trainer, en ja, ik maak er geen geheim van dat er in mijn carrière ups en downs zijn. Blessures hadden het zwaar. Maar tegelijkertijd mijn studie voortzetten heeft me geholpen. Philip is een levenscoach, niet alleen een wedstrijdprestatiecoach. Het helpt me om alle moeilijkheden die zich in het leven van een vrouw kunnen voordoen te beheersen, om aan de top te staan, om elke situatie het hoofd te bieden. Het is een steeds belangrijker onderwerp en het is nodig om erover te praten. We hebben het gezien op de Olympische Spelen, atleten zijn in de eerste plaats mensen, je moet met je voeten op de grond staan ​​en goed omringd zijn, want ik kan me voorstellen dat er in bepaalde situaties dingen zijn die moeilijk te beheersen zijn.

Over de Olympische Spelen gesproken, downhill fietsen is nog steeds niet uitgenodigd voor het evenement…
Ik ben een beetje geïrriteerd dat het er nog niet is, maar ik hoop dat het vanzelf komt. Het zal komen, het zal komen! Mijn doel is Los Angeles 2028 I! Het zit in mijn hoofd, ik meen het echt. We hopen dat dat zal veranderen. Voor zover ik weet, voordat het IOC er niets van hoorde. Maar nu worden ze steeds meer klanten van moderne sporten en extreme sporten. Er is al cross country, dus ik weet het zeker. We kunnen in de GoPro zien dat ons hart vijf minuten lang 195 of 200 is, dus het is een echte sport! Dan zijn er sommigen die onprofessioneel zijn omdat ze bang zijn dat het de discipline te veel zal verstoren, maar ik denk dat er goede compromissen moeten worden gesloten.

Dus ben je klaar om ambassadeur te worden voor jouw sport in Los Angeles?
Ja precies. Daar ben ik 31, dus hij vroeg me wanneer ik zou stoppen. Vandaag stop ik nu in ieder geval niet, zolang het maar werkt. Ik geef mezelf geen date, ik ben blij, zolang het lichaam in orde is, ga ik door. Hoe verder ik kan gaan, hoe verder ik zal gaan.

Klonen is verboden