“Behulpzaam zijn betekent alles geven”, getuigt Patricia V. Pizanos

Patricia May onthult de woorden die getuigen van het dagelijkse leven van degenen die hun dierbaren vergezellen omdat ze hun onafhankelijkheid hebben verloren. Er zijn er veel, maar weinigen identificeren zichzelf als “helpers” en nog minder van hen weten dat ze dat zijn…

Patricia May onthult de woorden die getuigen van het dagelijkse leven van degenen die hun dierbaren vergezellen omdat ze hun onafhankelijkheid hebben verloren. Er zijn er velen van hen, slechts weinigen identificeren zichzelf als ‘helpers’, en minder van hen weten dat zij op hun beurt kunnen worden gesteund bij het onder ogen zien van deze zware verantwoordelijkheid. Om al deze redenen stemde deze jonge gepensioneerde ermee in om niet over “de moeilijkheden te praten, maar over wat erger is: de complexiteit van deze situatie.”

“Gevaarlijkere situaties.”

“Het is ingewikkeld, omdat het nooit af is. Hoewel het mogelijk is om de moeilijkheid te overwinnen en verder te gaan. Patricia wijdde zich volledig aan haar zoon Aurelian, die nu 29 jaar oud is. Toen ze werd geboren, was ze 33 jaar oud. Ze was toen senior executive bij een groot bedrijf Net als haar man had ze net een groot huis in de omgeving van Parijs gekocht voor hun eerste zoon, Jourdan, die toen 8 jaar oud was, om hun toekomstige tweeling te huisvesten. na een zeer gecompliceerde zwangerschap en de geboorte van alleen Aurélien.Dan begint de reis van dit gezin door de ziekenhuisomgeving, met administratieve gevechten omdat Aurelian meervoudige handicaps heeft, waaronder autisme.

“Tijdens mijn verblijf in het ziekenhuis besefte ik echter dat er ernstiger gevallen waren dan de mijne. Hierdoor kon ik ook verder komen”, zegt Patricia. Al snel koos ze ervoor om haar baan op te zeggen en parttime te gaan werken. en sprak zelden over haar dagelijks leven met haar collega’s. “Dan begin ik een ander leven op te bouwen. Als jonge ouder in deze situatie weet je niet echt bij wie je terecht kunt. We gingen zelfs naar Canada om de acteurs te ontmoeten. »

Alzheimer ook

Na verloop van tijd valt het paar uit elkaar en gaan de broers en zussen achteruit. “De vader van Aurelianus had de eerlijkheid om te zeggen dat hij zich niet in staat voelde om op deze manier te leven”, keert ze uitgeput terug, en uiteindelijk gaan ze uit elkaar. Patricia laadt haar batterijen op door nieuwe netwerken te openen en een vereniging voor gehandicapten op te richten. “Ze heeft daarin geïnvesteerd. die ‘armer waren dan ik.’ Ze zorgt voor haar twee zoons en zal daarna ook te maken krijgen met de ziekte van Alzheimer van haar moeder.

Vandaag is Patricia opnieuw getrouwd en heeft ze ervoor gekozen om zich voor drie jaar dichtbij haar familie in Pisanos te vestigen. “Door naar Pau te verhuizen, hebben we steun kunnen vinden voor Aurelien, die veel van de gevolgen van de opsluiting heeft geleden.” Tegenwoordig werkt Aurélien bij Esat Colo-Coustau en gedijt ze in verschillende sportstructuren voor gehandicapten of dankzij Unadev-activiteiten voor visueel gehandicapten. De oudere broer van Aurelien werd mededocent, “altijd zo trots op het succes van zijn kleine broertje”, lacht Patricia.

Bij Pau werd Patricia al snel een autoriteit in de wereld van gehandicapten. Na het opzetten van de salon “Handi Kap ou pas Kap” in Pisanos, besteedt ze tijd aan Ciapa als onderdeel van de Dag van de Zorgverlener (lees het tegenovergestelde) en organiseert ze de volgende Telethon in haar stad. Ze verwacht ook veel van het gigantische woningbouwproject in Eustalada, waarvan zojuist in Lescar de eerste steen is gelegd. “Ik droom van flexibelere opvangstructuren, die minder verloren gaan in administratieve rompslomp om hulp te vergemakkelijken”, zegt ze.

Tot vorig jaar beschouwde ze zichzelf als een moeder en nooit als een verzorger. Pas tijdens haar eerste pauze besefte ze haar rol en stemde ze ermee in een stap opzij te doen.