Briefkaart Zuid-Afrika | Een uitstapje naar de “Sunflowers”, het WK-stadion van 2010

Journalist Jean-Francois Teutonio vervolgt zijn lange reis rond de wereld. Hij keert in september terug naar zijn post op onze schermen. Vanuit Zuid-Afrika nodigt hij je uit om een ​​voetbalwedstrijd te beleven alsof je erbij bent.

Het ritme van de nummers is traag maar continu. Terwijl de Chilli Boys het net naderen, gaat het tempo omhoog. Als een hartslag. We tikken met onze voeten en handen, houden het ritme – en de melodie, parmantig, mooi. Een menigte van 4.000 mensen, verzameld aan de ene kant van het Nelson Mandela Bay-stadion, vult op zijn eigen manier deze ruimte die plaats biedt aan 46.000.

We zijn in Zuid-Afrika, in Port Elizabeth, in een stadion dat is gebouwd voor het WK 2010. Het is te groot en te groot voor het bescheiden team van Chippa United. Maar op deze glorieuze zondag in de Zuid-Afrikaanse zomer, aan de zuidkust van het land, is het probleem er niet meer.

De groep fans – die op de voorste rijen voor de middenlijn zit – danst en zingt om de Chilli Boys uit het slop te tillen in de Engelse Premier League (PSL). Hij heeft al zeven wedstrijden niet gewonnen. Maritzburg United daarentegen werd opgericht in Pietermaritzburg, in het oosten van het land. Twee mid-ranked teams in de Zuid-Afrikaanse Premier League.

Aan beide kanten lopen we qua kwaliteit en feestvreugde ver achter op de grote Kaiser Chiefs en Orlando Pirates, beide uit de stad Soweto, aan de rand van Johannesburg. Deze historische rivalen domineren het toernooi al tientallen jaren. Dit jaar won Mamelodi Sundowns, het derde lid van de Zuid-Afrikaanse Grote Drie, de titel.

Qua sfeer vreesde een journalist uit Montreal het ergste voordat de wedstrijd zelfs maar begon. Aanhangers verspreidden zich. stil. Toen de muziek stopte, weergalmden de laatste tonen lang en spelonkachtig door het Nelson Mandela Bay-stadion. Dertien jaar zijn verstreken sinds de wedstrijd om de derde plaats hier werd gespeeld tijdens het WK 2010 tussen Uruguay en Duitsland (3-2 tegen Manshaft). Hoewel er regelmatig andere sportieve en culturele evenementen worden gehouden, beginnen we te fantaseren over een rustige middag.

Maar het was genoeg voor de scheidsrechter om zijn lippen op zijn fluit los te laten om twijfels weg te nemen. Hij begon meteen te zingen en te dansen.

Houd er rekening mee dat alle tickets tegen algemene toelating worden verkocht, voor 40 ZAR per stuk. Dat is ongeveer drie Canadese dollars (en bier is nog goedkoper). Zodra de capo van de supportersgroep de machine aan het werk zet, doen de anderen mee. Ze stonden aanvankelijk een stuk of vijftien voor het middenveld. Al snel groeide de groep tot 20, 30, 40, 50 mensen. Ze trekken constant anderen naar binnen, en het team dat vooraan staat, brengt de energie op de tribunes.

Chippa levert een geweldige prestatie. Positief aanvallend voetbal. Het is niet op MLS-niveau, maar het is nog steeds erg respectabel. Chilli Boys combineert kansen en biedt een vermakelijk spel. Eindelijk op 58^H Minuut, ze leiden met 1-0, en ze winnen met deze score. De eenzame supporters en twee toeristen – goed herkenbaar aan hun huidskleur – vertrekken met een glimlach op hun gezicht.

Houd van sporten ondanks de apartheid

Omdat voetbal historisch gezien een zwarte sport is in Zuid-Afrika. Hoewel blanken het spelen – Chiba-aanvoerder Roscoe Petersen is een blanke Zuid-Afrikaan – en er interesse in hebben, ligt rugby over het algemeen hen nauwer aan het hart. En je krijgt altijd meer geld, uiteraard door segregatie.

Vanaf het begin van dit systeem tot het einde ervan trof de apartheid alle geledingen van de samenleving. Sport inbegrepen. De wetgeving vereiste dat blanken en zwarten in aparte competities moesten spelen. De blanken hadden hun eigen teams (Hellenic en Wits University) en hun competities. Zwarten en niet-blanken hadden hun eigen (Kaizer Chiefs, Orlando Pirates). U kunt raden welke de meeste institutionele en financiële steun heeft.

De onderdrukte bevolking van de blanke minderheid in Zuid-Afrika vond echter in het voetbal een manier om zich te hergroeperen. En om, in ieder geval voor een paar uur, te ontsnappen aan de strenge apartheidswetten.

Een bezet stadion in 2010

Nee, het Nelson Mandela Bay-stadion is niet direct vernoemd naar de eerste zwarte president van Zuid-Afrika. Het ontleent zijn naam eerder aan het gebied waarin het is gebouwd, namelijk Nelson Mandela Bay. De aparte structuur, waarvan de metalen bloembladen kilometers ver rond Port Elizabeth te zien zijn, heeft het de bijnaam “The Sunflower” opgeleverd van de lokale bevolking.

Naast de wedstrijd om de derde plaats waren er in het stadion acht wedstrijden van het WK 2010, waaronder de achtste finales (Uruguay 2 – Zuid-Korea 1) en de kwartfinales (Nederland 2 – Brazilië 1).