De James Webb-telescoop legt de sterrenkraamkamer van Orion vast

Deze keer draaide zijn gigantische spiegel, met een diameter van 6,5 meter, naar de Orionnevel: de James Webb Space Telescope van de Amerikaanse, Europese en Canadese instanties blijft astronomen en het publiek verbazen met beelden die hij vanaf zijn observatiepost stuurt. Meer dan 1,5 miljoen km van de aarde.

Op 12 september werd PDRs4All mede geregisseerd door de Franse Olivier Bernier (van het Institute for Research in Astrophysics and Planetary Science in Toulouse), Emily Habart (van het Institute of Astrophysics in Paris-Saclay) en de Belgische Els Peters (van het Research Institute for Astrophysics and Planetary Sciences) University of Western Ontario, Canada) heeft nooit eerder vertoonde details vrijgegeven van Orion, onze dichtstbijzijnde stellaire kraamkamer in onze melkweg, ongeveer 1350 lichtjaar van de aarde.

In dit gebied worden sterren geboren binnen de vele filamenten waaruit het beeld bestaat en die bewegen volgens de sterrenwinden. De bruine structuur die het beeld verduistert en doet denken aan de stijgende “kop” adelaar gemaakt van een heldere ster, is het grensvlak van een substantie die bestaat uit gas en stof. Dit gebied bevindt zich op de grens tussen een blauwachtige kant, waar ultraviolette straling van de sterrenhoop in het midden van de nevel waterstof ioniseert en materie naar buiten duwt, en een stofgebied, dat bestaat uit radioactieve koolwaterstofmoleculen (vrij groen in de afbeelding).

“Globes” en witte vlekken

De ster die de kop van de adelaar vormt, in rood omcirkeld, lijkt zijn eigen nevel eromheen te creëren en materie de oceaan in te duwen. “Deze gloed, mogelijk door de verspreiding van licht op het stof, roept zonsonderganglicht op”Zoals Olivier Bernet zegt.

Het team van astronomen merkte het ook meteen op door in te zoomen op een groot aantal “korrels”kleine witte stippen in de nevel, in de vorm van een kwal, een Venetiaans masker, een hoofd, enz., die protoplanetaire schijven of “propyloïden” zijn, dat wil zeggen de opeenhoping van materie rond een kleine ster, de zetel van het uiterlijk van toekomstige planeten. Afmetingen zijn slechts tien astronomische eenheden, de grootte van ons zonnestelsel. James Webb heeft het nog nooit eerder gezien”Olivier Bernier, een specialist in deze regio’s, getuigt van de overeenkomsten met die waarin ons zonnestelsel zich bevond toen het werd geboren.

“Wij zijn tevreden. Het detail van het beeld geeft een onvergelijkbaar driedimensionaal beeld.Emily Habart waardeert het. De verschillen tussen de Hubble (die het zichtbare observeren) of de Spitzer (infrarood) ruimtetelescopen zijn inderdaad opvallend. James Webb ‘ziet’ door het stof heen en identificeert sterren die tot nu toe voor Hubble verborgen waren. Het ziet ook 10 keer scherper dan Spitzer, waardoor het mogelijk is om kleine objecten in detail te bestuderen, zoals protoplanetaire schijven of filamenten van materie.

Je hebt nog 36,77% van dit artikel om te lezen. Het volgende is alleen voor abonnees.