De Oekraïense autoriteiten bevestigen de uitwisseling van 103 gevangenen uit elk kamp met Rusland

AFP kon spreken met enkele van de 49 Oekraïense gevangenen die vrijdag door Rusland zijn vrijgelaten als onderdeel van een uitwisseling tussen Kiev en Moskou, een van de laatste gebieden waarin de twee strijdende landen nog samenwerken.

Bij deze uitwisseling, die plaatsvond op een geheime locatie vlakbij de grens met Wit-Rusland, waren voor het eerst in meer dan een jaar gevangenen van de Azovbrigade betrokken. Deze eenheid, geboren uit een ultra-nationalistische groep, verwierf een heroïsche reputatie in Oekraïne omdat ze Mariupol – een stad in het zuiden van het land die belegerd en gebombardeerd werd door de troepen van Moskou, die de stad uiteindelijk in mei 2022 veroverden – fel verdedigde. althans gedeeltelijk, het zwavelachtige beeld voor het begin. Moskou presenteert ze als “Nazi’s”Dit zijn beschuldigingen die de Azovbrigade afwijst.

Vrijdag zongen enkele pas bevrijde Oekraïners, tussen het lachen en de tranen, hun volkslied. “Ik kan het niet geloven!” “Ik wachtte en bad elke dag, en uiteindelijk kwam deze dag.”– roept Tamara Mirochnikova uit, 28 jaar oud. Onder de vrijgelaten Oekraïense gevangenen bevonden zich 23 vrouwen.

Deze vechter uit Azov zegt hetzelfde te hopen voor al haar landgenoten ‘Hij komt terug uit deze hel.’ En dit “Niemand zal de uitdrukking ‘krijgsgevangene’ nog horen.”.

De groep wordt vervolgens op een bus gezet die naar een ziekenhuis in het noorden van Oekraïne gaat om door artsen te worden onderzocht. Toen ze aan boord van het vliegtuig stapte, praatte Tamara Mirochnikova graag met haar moeder en kinderen over waar ze op wachtte. “Twee en een half jaar lang”.

“Ik wist niet hoe ze waren, waar ze waren. Vandaag is de gelukkigste dag van mijn leven.”Ze is opgewonden.

Met een Oekraïense vlag om haar schouders gedrapeerd, zit ze naast Tetyana Buhai, met wie ze een goede band kreeg tijdens het beleg van Mariupol. Na hun arrestatie werd het contact tussen de twee vrouwen verbroken. Een paar dagen geleden zagen ze elkaar voor het eerst weer, in een trein die hen uit Rusland bracht.

Eindelijk herenigd, omhelsden Titiana en Tamara elkaar, lachten en zwaaiden naar voorbijgangers terwijl de bus door de dorpen reed. “Onze mensen heten ons welkom”zegt Tetiana Buhai enthousiast.

Ze is volkomen gelukkig en blijft liever niet bij haar detentie stilstaan, terwijl ze toegeeft dat ze momenten van wanhoop heeft meegemaakt. Maar ik zei tegen mezelf: “Kom op, nog een beetje”, enzovoort, beetje bij beetje (…)En ik bleef hoopvol.”Zegt ze.

Volgens Tetyana Buhai bleven Russische gevangenisfunctionarissen haar vertellen dat niemand haar in Oekraïne verwachtte of wilde. Buiten haar land moest ze zelf leren harnassen te gebruiken.

Hij componeerde een gedicht opgedragen aan zijn zus: “Er is geen lucht voor ons in gevangenschap, we sterven allemaal in een vreemd land. Mijn thuisland, ik wil het Heilige Land, mijn zus, mijn vader en mijn moeder Oekraïne niet vergeten, luister alsjeblieft naar mij, alleen jij kunt dat red ons. »