Een nostalgische wandeling door de hoofdstad

Waarschuwing! Een van de beste etablissementen van Parijs komt eraan: een bistro. wissen “Sluwe sluwheid”En de “kruipen”bedreigt dit monument, de wanhoop van de schrijver Jean-Christophe Bailey in Parijs tochhet hete, beschaafde en boze boekje dat hij wijdde aan de ontwikkeling van zijn stad.

Uiteraard is het sinds februari niet meer verboden om staand te consumeren in bars en cafés, zoals wel het geval was in naam van de bestrijding van Covid-19. Maar waar leun je op? In twintig jaar tijd is 40% van de Parijse cafés verdwenen. En zelfs als de bistro weerstand biedt, wordt de toonbank vaak gereduceerd tot een dressoirmatras, merkt Jean-Christophe Bailey op. alles van dit Volksambassade Het trekt aan als een magneet die zo wegvliegt: groeten van vaste klanten, grappen, heerlijke briefjes van de toonbank, “Het kleine geluid van een gekookt ei dat op een tinnen tafel kraakt.” Beschreven door Jacques Prevert… “We kunnen zien hoe een combinatie van praktische redenen, commerciële argumenten en voorwendsels van hygiëne een efficiënt relationeel wezen kan overwinnen.”De pest door Jean-Christophe Bailey.

“aanvallen”

Er was een pure oude Parijzenaar zoals hij voor nodig om te ontdekkenwerk balies. In zijn boek auteur stedelijke veerboot (Seuil, 2013) Hij noemt nog een aantal andere dingen “aanvallen” Hij deed wat hij riep zonder het echt te specificeren “Aanwezigheid van Parijs”. Klopt met plezier op de architect Pierre Duveau, “die bijna overal gestaag heeft bijgedragen aan de lelijkheid van het gebied”, over André Malraux, vernietiger van het Théâtre de l’Ambigu-Comique, in Georges Pompidou, erg laks met de initiatiefnemers, links, die de Bastille Opera hebben opgezet. Verder zijn deze grote operaties al ver weg, en andere zitten nog in de pijplijn, zoals: driehoek torena “Een willekeurig wezen en je hebt me gezien”is Bailly ontsteld om te zien dat de stad zich beetje bij beetje ontwikkelt, met luxehotels en boetieks die zich uitbreiden en de Champs Elysees veranderen in “Buitenbelastingvrije winkel” Of zelfs de opkomst van pijnlijke buurten die ze hernoemden “Glutenvrij meewerken”.

Dit nostalgische uitje kan een beetje arrogant overkomen, soms retro. Gelukkig heeft de auteur het verleden niet versteend. Als bewonderaar van Gérard de Nerval en Charles Baudelaire brengt hij ook hulde aan het Centre Pompidou en brengt hij hulde aan de inspanningen om de kloof tussen de hoofdstad en de buitenwijken te verkleinen. Ondanks zijn geschreeuw wil hij geloven dat de stad ermee weg kan komen. Dag na dag kan het zwart-witte Parijs van zijn jeugd alleen maar wegtrekken. Zo bleken zinkoppervlakken die hem zo dierbaar waren niet geschikt te zijn voor frequente tropische zomers. Van de toonbanken tot aan de hemel, het zink dat Paris zijn kenmerkende grijs geeft, is nog niet vervaagd.

Je hebt nog 1,79% van dit artikel om te lezen. Het volgende is alleen voor abonnees.