Er is leven mogelijk rond zonloze planeten

Om leven te hebben, moet er vloeibaar water zijn. Dankzij dit criterium wordt de bewoonbare zone rond de ster bepaald, inclusief de afstanden tot de ster die het mogelijk maken om water vloeibaar te houden. Maar in sommige gevallen wordt het probleem complexer: zoals rondzwervende planeten. Ze duiden de planeten aan die tijdens het begin uit hun sterrenstelsel zijn geworpen vanwege dynamische instabiliteit.

Dit is wat er zou kunnen gebeuren met de mysterieuze planeet X, of de negende planeet van het zonnestelsel, waarvan het bestaan ​​nog niet is bewezen, maar die ver buiten de baan van Neptunus ligt. Volgens hypothesen werd het geboren in de buurt van de banen van Jupiter en Saturnus en werd het vervolgens verdreven tijdens een interactie met een van de gasreuzen.

Maar in het geval van zwervende planeten is de afstand te groot voor de planeet om verder te vangen. En daarom zijn ze gedoemd te zweven in de interstellaire ruimte. Dus het is moeilijk om je het leven daar voor te stellen. Er is geen warmte- of lichtbron: het is onmogelijk om daar vloeibaar water te vinden, laat staan ​​leven. Maar… volgens een recent gepubliceerde studie in Internationaal tijdschrift voor astrobiologiekunnen we sporen van leven ontdekken, niet op deze exoplaneten, maar op hun begeleidende exolunes!

Getijdekrachten genereren voldoende warmte om het water vloeibaar te houden

Tijdens de uitwerping, afhankelijk van de voortgang van de planeet, kan het zijn dat hij al satellieten heeft opgepikt die hem volgen tijdens zijn vlucht! Als de planeet een gasreus is die enorm genoeg is, kunnen de satellieten een voldoende hoge massa hebben om een ​​goed ontwikkelde structuur te hebben die vergelijkbaar is met die van rotsachtige planeten. Dit is het geval voor een groot aantal satellieten van Jupiter of Saturnus, zoals Europa, Io of Enceladus.

Om dan vloeibaar water aanwezig te laten zijn, rest de vraag waar de warmte vandaan komt. Er is echter geen mogelijkheid van de kant van stellaire straling. Daarom spelen getijdenkrachten een rol. Als de baan van de satelliet excentrisch (erg elliptisch) is, varieert de afstand tussen de twee sterren, en dus ook de zwaartekracht. Getijde-effecten hebben dan de neiging om de exomoon te vervormen en warmte te genereren terwijl het passeert, wat voldoende is om het water vloeibaar te houden!

Dan blijft het om die warmte op zijn plaats te houden: de komst van een nieuwe toestand, de toestand van de atmosfeer die dicht genoeg is en beladen met CO₂. Maar studies hebben aangetoond dat de banen van satellieten in de loop van de tijd minder scheef worden, waardoor de hoeveelheid warmte die wordt gegenereerd door getijdeneffecten wordt verminderd. Dit is wat het onderzoeksteam wilde testen, Door miljarden jaren evolutie van de zwervende planeten en hun satellieten te simuleren. En ze ontdekten dat sommige van de buitenste manen een paar miljard jaar lang excentrische banen behielden, lang genoeg om leven te laten evolueren!