Het mysterie van het gigantische gat in de Antarctische ijsplaat is opgelost

Antarctica verbergt nog steeds veel mysteries, die wetenschappers hard werken om te ontdekken. Dit onderzoek is gepubliceerd 1^elk Kunnen In het tijdschrift Science Advances Hij komt om de sluier van een van hen op te lichten: Het fantastische ‘Hole’ van Maud Rise.genoemd naar het oceanische plateau in de regio.

Het continent is bezaaid met gaten in het ijs die “polynyas” worden genoemd en die vooral door zeezoogdieren worden gebruikt als kleine ademruimtes. Meestal worden deze gaten waargenomen in de buurt van de stranden. De uitzondering is het gigantische gat, de beroemde Maud Rise Hole.

Het werd voor het eerst opgemerkt in 1974 en verschijnt niet elk jaar. zegt ScienceAlert. Het verdween tientallen jaren lang bijna, maar verscheen vervolgens zonder waarschuwing weer in 2016 en vervolgens in 2017. Terugkeer: de omvang ervan veranderde plotseling. Met een oppervlakte variërend van 9.500 vierkante kilometer tot 80.000 vierkante kilometer In slechts één maand tijd – 740% groei… ruim tweemaal de oppervlakte van België! Het komt en gaat, en de geleerden hebben er niets van begrepen. tot vandaag.

De nieuwste studie over dit onderwerp biedt een verklaring voor dit vreemde fenomeen. Op basis van satellietbeelden, drijvende objecten en zelfs zeehonden die data verzamelende hoeden droegen, werd het oordeel geveld: Het is allemaal de schuld van Ekman. Of beter gezegd: een Ekman-spiraal.

Wedelstromen en Ekman-vortex

Het is eigenlijk een heel proces dat perfect samengaat om deze polynya te creëren. Ten eerste veroorzaken de circulerende stromingen in de Weddellzee het opwellen van warm water. Deze stijging zorgt ervoor dat de ijsmassa smelt, waardoor het water aan de oppervlakte afkoelt, waardoor een vicieuze cirkel ontstaat. maar dat is niet alles.

Weddell-stromingen brengen ook grote hoeveelheden zout naar de oppervlakte, waardoor het vriespunt van water aanzienlijk wordt verlaagd. Is het genoeg om dit enorme gat te creëren? nog niet.

Dan neemt de Ekman-spiraal het over. Als de wind over het oppervlak waait, Water kan opzij worden geschoven, waardoor deze beroemde draaikolk ontstond. Door de bovenste waterlagen weg te duwen, brengt de wind dieper water aan. Dit is altijd zouter dan oppervlaktewater. Zout hoopt zich dan op rond de polynya-modder, waardoor het water niet bevriest en het gat niet meer kan sluiten.

Deze ontdekking stelt wetenschappers in staat de ijsfluctuaties op Antarctica beter te begrijpen. Maar het brengt geen goed nieuws. Volgens klimaatwetenschappers zouden de winterwinden op het continent steeds krachtiger en frequenter kunnen worden, waardoor het aantal polynyas zou verdubbelen en de regio in een echte ijskoude Zwitserse kaas zou veranderen.