Hoe onze bewegingen onze mentale toestanden beïnvloeden, en vice versa

Ons brein, dit prachtige ding. Miljoenen jaren van evolutie hebben labyrinten van zenuwbanen in deze stof uitgehouwen “Met de consistentie van lauwe pap.”Volgens wiskundige Alan Turing. Maar hoe kan deze zachte materie gedachten en emoties afscheiden, aanleiding geven tot complex gedrag en bewegingen sturen die zelf onze mentale toestanden moduleren – en vice versa?

Plato (427 vC – 347 vC) en Descartes (1596-1650) aan de ene kant, en Spinoza (1632-1677) aan de andere kant. Voor de eerste zijn de ziel en het lichaam twee substanties die totaal verschillend van aard zijn. Voor Spinoza zijn ze dat “Hetzelfde uitgedrukt op twee verschillende manieren”.

De Nederlandse denker had gelijk. Een studie gepubliceerd in het tijdschrift natuurEn 19 april, presenteert nieuw bewijs ter ondersteuning van beeldvorming van de hersenen. De auteurs brachten nauwkeurig onze primaire motorische cortex in kaart, die smalle strook die van slaap naar slaap loopt op het oppervlak van de hersenen en onze bewegingen aandrijft. Door de complexiteit van de organisatie en neurale verbindingen van de cortex te onthullen, demonstreert dit werk dit “De actie en controle van het lichaam zijn geïntegreerd in een gemeenschappelijk circuit”, samengevat door onderzoekers van de Washington University in St. Louis, Missouri. ontdekking, volgens hen, “Ze kunnen helpen verklaren waarom mentale toestanden en lichaamsbewegingen zo veel op elkaar inwerken.”.

Deze nieuwe kaart van de cortex leidt tot een hertekening van een vreemd wezen dat op het oppervlak van onze hersenen ligt (we hosten er een in elk halfrond, liggend op de primaire motorische cortex). Eigenlijk een misvormde kleine man. Het wordt gekenmerkt, van de slaap tot het midden van de hersenen, door een hangende tong, een massief hoofd, een monsterlijke mond, te grote vingers en handen, onvolgroeide armen, schouders en romp, en spoelvormige benen met grote voeten.

Een uitgebreide kijk op het zenuwstelsel

Dit iconische personage “Penfield homunculus” verschijnt in talloze medische boeken. Het ontleent zijn naam aan de Canadese neurochirurg Wilder Penfield (1891-1976), die er vanaf 1937 een tekening van maakte. Een huzarenstukje destijds: bij zijn patiënten die een hersenoperatie ondergingen maar bij bewustzijn waren, observeerde hij met de precisie van corticale punten. Stel dat dit gebied de beweging van de duim regelt, een ander van de hand, een ander van de tenen, enz. Als de tong of handen onevenredige ruimtes innemen, komt dat omdat hun ultrafijne bewegingen (om te spreken of iets vast te houden) meer hersenbronnen mobiliseren.

Je hebt nog 63,1% van dit artikel te lezen. Het volgende is alleen voor abonnees.