IJsselmeer, de zoetwaterzee die Nederland veranderde

Rimpelingen lopen over het oppervlak van de blauwe vlakte, witte schelpen van zeilboten schitteren in de zon, zeewier lacht in de frisse lucht en aan de horizon versmelt de blauwe lucht met de turquoise golven. Het is prachtig, de zee, nietwaar? Het water onder de 26 kilometer lange dijk die Enkhuizen en Lelystad met elkaar verbindt, is geen zee, maar een meer.

Negentig jaar geleden, met de bouw van een solide dam in het noorden van Nederland, werd de baai die de Nederlanders de Zuiderzee (“Zuidzee”) noemden het IJsselmeer, met name de IJssel, een zoetwatermeer gevoed door een zijrivier. van de Rijn. De zee in een meer veranderen, een deel ervan droogleggen in groene weiden, of nieuwe steden bouwen is een essentieel onderdeel van de Nederlandse geschiedenis en identiteit. Op de westelijke oever van de Zuiderzee stond het leven van de inwoners van Enkhuizen op zijn kop door de sluiting van de baai in 1932. Vroeger visten ze op paling, herstelden ze de zeilen van hun houten boten, repareerden ze netten en rookten ze sardines. Zonder de zee moeten ze hun boten en netten achterlaten, landbouw gaan bedrijven of de regio verlaten.

In het historische centrum van de stad bewaart het Zuiderzeemuseum sinds 1950 de herinnering en cultuur van de voormalige maritieme bewoners. Aan de rand van het meer, het gerestaureerde dorp, gebouwd van steen voor steen, omvat 140 gebouwen, ofwel woonhuizen of antiekwinkels. Driehonderd mensen, medewerkers en vrijwilligers, proberen het grimmige leven op de Zuiderzeeoevers te herstellen. “De meeste dorpshuizen die we bezoeken zijn afgebroken en daarna steen voor steen herbouwd”, vertelt Ingrid de Wit, die het museum huisvest. Een brede kerk met trottoir, school, kramen, dispensarium, houten spelletjes of verharde vloer neemt je een eeuw terug. “Veel bezoekers zijn geïnteresseerd om te zien hoe hun grootouders leefden.”De gids informeert.

Het bestaan ​​van het verleden wordt hier gereconstrueerd zonder nostalgie, ja, met voldoende realisme om ons te laten geloven dat het ‘vroeger niet beter was’. Zo kan het publiek vanaf de 20e het huisje bezoeken^e Centenary, zonder badkamer of toilet, werd verwarmd door een kachel, het enige drinkwater daar kwam uit het riool, en het huisvestte een gezin van zes kinderen. Daarnaast tovert Ingrid de Wit het strand om tot een meer “Het maakte een einde aan verwoestende stormen en bracht vers water naar de gewassen, waardoor ze welvarender werden”.

Je zou 66% van dit artikel moeten lezen. Het volgende is alleen voor abonnees.