IJsselmeer, de zoetwaterzee die Nederland veranderde

Rimpelingen lopen over het oppervlak van de blauwe uitgestrektheid, witte schelpen van zeilboten schijnen in de zon, zeewier lacht in de frisse lucht en aan de horizon versmelt de blauwe lucht met de turquoise golven. Het is prachtig, de zee, nietwaar? Het water onder de 26 kilometer lange dijk die Enkhuizen en Lelystad met elkaar verbindt, is geen zee, maar een meer.

Negentig jaar geleden, met de bouw van een stevige dam in het noorden van Nederland, werd de baai die de Nederlanders de Zuiderzee (“Zuidzee”) noemden het IJsselmeer, specifiek de IJssel, een zoetwatermeer dat wordt gevoed door een zijrivier. van de Rijn. De zee in een meer veranderen, een deel droog in groene weilanden veranderen of nieuwe steden bouwen is een essentieel onderdeel van de Nederlandse geschiedenis en identiteit. Op de westelijke oever van de Zuiderzee stond het leven van de inwoners van Enkhuizen op zijn kop door de afsluiting van de baai in 1932. Vroeger visten ze op paling, repareerden ze de zeilen van hun houten boten, repareerden ze netten en rookten ze sardines. Zonder de zee moeten ze hun boten en netten achterlaten, zich richten op de landbouw of de regio verlaten.

In het historische centrum van de stad bewaart het Zuiderzeemuseum sinds 1950 de herinnering en cultuur van de voormalige maritieme bewoners. Aan de rand van het meer, het gerestaureerde dorp, gebouwd van steen voor steen, omvat 140 gebouwen, woonhuizen of antiekwinkels. Driehonderd mensen, medewerkers en vrijwilligers, proberen het grimmige leven van de Zuiderzeeoevers te herstellen. “De meeste dorpshuizen die we bezoeken zijn afgebroken en steen voor steen weer opgebouwd”, vertelt Ingrid de Wit, gastvrouw van het museum. Een brede kerk met stoep, school, kraampjes, apotheek, houten spelen of plaveiselvloer brengt je een eeuw terug in de tijd. “Veel bezoekers zijn geïnteresseerd om te zien hoe hun grootouders leefden.”De gids informeert.

Het bestaan ​​van het verleden wordt hier gereconstrueerd zonder nostalgie, nee, met genoeg realisme om ons te laten geloven dat het ‘vroeger niet beter was’. Zo kan het publiek vanaf de 20e het huisje bezoeken^e Centenary, zonder badkamer of toilet, werd verwarmd door een kachel, het enige drinkwater kwam er uit het riool en er woonde een gezin van zes kinderen. Daarnaast transformeert Ingrid de Wit het strand in een oever van het meer “Heb een einde gemaakt aan vernietigende stormen en bracht vers water naar de gewassen, waardoor ze welvarender werden”.

Je zou 66% van dit artikel moeten lezen. Het volgende is alleen voor abonnees.