“Ik weet dat deze scheiding definitief is. Er waren geen woorden en geen uitleg tussen ons.”

Ik was 20 jaar oud. Ik was heel jong, een student in Oost-Duitsland – met andere woorden, in wat voor mij de diepten van Europa leek, in 1985. Ik had een groep muzikantenvrienden met wie ik avonden doorbracht in bevroren kerken. Ik was gefascineerd door hun opleiding en het bohemienleven. Hun uitbarsting verbaasde mij, die nog niet wist wat hij met mijn leven moest doen.

Op een dag gingen we na het concert samen naar een restaurant om te eten. De tafel is druk en onder de gasten bevindt zich Julie, een gereserveerde en gereserveerde jonge vrouw. Meteen beginnen we een gesprek. We bezitten veel gemeenschappelijke dingen. Wij spreken allebei Frans. We zijn even oud, ongeveer een week; Wij zijn geboren in grote steden. Onze vriendschap begint met dit winterweer.

Ik ontdekte al snel dat we ook persoonlijkheidskenmerken gemeen hadden. Een zekere droefheid, angst. We hebben dezelfde smaak, dezelfde mening over de mensen met wie we omgaan, af en toe hetzelfde bijtende sarcasme, en bovenal waardeer ik zijn gebrek aan pretentie. Ze deelt mijn visie op de dingen: alles serieus doen, zonder zichzelf al te serieus te nemen.

Ik blijf vijf jaar in het land. Onze vriendschap verdiepte zich en nadat ik naar Frankrijk terugkeerde, werd Julie een deel van mijn leven. Correspondentie, telefoontjes en bezoeken doordringen onze band, die bestaat uit vertrouwen, hoop en gemeenschappelijke projecten, maar ook uit teleurstellingen. Ik volg haar carrière, zoals ze mij vertelt achter de schermen van het leven van een kunstenaar. Ze luistert naar het verhaal van mijn professionele mislukkingen en geeft me waardevol advies. Ik weet alles over haar liefde en turbulente liefdesleven, net zoals zij de man kent die mijn echtgenoot zal worden.

Uitverkoren zuster

Ik weet nog dat ik bij mezelf dacht: als alles op een dag instort, ben jij daar, de laatste pilaar na de storm. Uitverkoren zuster. Het duurt vijfentwintig jaar.

Op een dag in 2008 maakte ik van mijn vakantie gebruik om hem in Duitsland te bezoeken. Ik vond haar gelukkig en luchtig, hoewel ze altijd een element van droefheid in zich droeg – ‘depressie’, zoals sommige van haar vrienden me later vertelden. Ze verwelkomt me hartelijk en waarschuwt me lachend: “Morgen laat ik je tien minuten met rust. Ik heb een ontmoeting met een idioot. Maak je geen zorgen, het zal niet lang duren. » Een van haar kennissen stond erop deze bijeenkomst voor haar te organiseren. Ze sprak met mij in verontrustende bewoordingen over deze man: een magnetische kracht, iemand die alles raadt, alles weet. Ik voel me slecht, deze beschrijving stoort en baart me zorgen.

Je hebt nog 66,63% van dit artikel te lezen. De rest is gereserveerd voor abonnees.