In de publieke sector bekritiseren we het fysieke niet… behalve als het Marion betreft

Paul de Saint-Sernin is een komiek. Hij begon zijn carrière als journalist, met name als sportjournalist, en stapte vervolgens over naar de wereld van de stand-upcomedy. Hij lijkt talent te hebben, aangezien hij werd benoemd tot lid van het team van Lia Salama in openbare dienst. Is dit werkelijk een garantie voor kwaliteit? Wie ken je? Daarom werd Paul de Saint-Sernin dit weekend gevraagd om zijn column voor de week te presenteren voor een delegatie atleten. Hij koos dus voor een gedurfde aanvalshoek: de veroordeling die de openingsceremonie van de Olympische Spelen in zogenaamde rechtse kringen teweegbracht – al past dit adjectief niet helemaal bij iemand als Michel Onfray. Om mensen aan het lachen te maken, koos hij voor de makkelijke weg: het lichaam belachelijk maken.

Paul de Saint-Sernin had elke waardeloze rechtsbuiten kunnen kiezen. Dit is niet wat ons ontbreekt, net zomin als wat links ontbreekt. Hij koos Marion Marichal, die onder vele anderen commentaar gaf op X over de broek die we de hele wereld hebben opgelegd, als zijn visitekaartje. Waarom zij? omdat. En zo veranderde hij geleidelijk, onder de ogen van de lachende atleten, het gezicht van de politicus. Toen ze het begin van de ceremonie zag, sloot ze eerst haar ogen. Het is grappig, dat. Nou ja, eindelijk is het grappig omdat ze een beetje scheel kijkt, Marion. Koketterie, zoals ze vroeger zeiden. Dit maakt het niet minder mooi, integendeel, maar in deze vieze speeltuin, die een publieke dienst is, kunnen we het fysieke aspect aankaarten als het slachtoffer door de hele bende wordt afgekeurd.

Naarmate de ceremonie vorderde, zag de foto van Marion Marichal er niet alleen verschrikkelijk uit, maar begon ze ook uit haar neus te bloeden, omdat de atleten die de ketel aanstaken zwart waren. Dit is ook grappig. Want als je de partij bekritiseert, ben je uiteraard een vuile racist. Zo kunnen we het imago van de persoon die we niet mogen, aantasten. Einde tekening? Ja, einde tekening. We hebben veel gelachen, bedankt Paul, vergeet niet de rekeningen te controleren, je hebt goed werk geleverd.

Het is altijd zinloos om aan contrapsychologie te doen, maar het Wikipedia-profiel van deze dappere man vertelt me ​​dat bij hem de diagnose THPI is gesteld, wat betekent dat zijn IQ groter is dan 145. Op dit punt wordt intelligentie een handicap, waardoor iemand vaak niet kan integreren in de wereld van werk of door zijn ideeën te delen. Is Paul de Saint-Sernin zoals veel begaafde tieners, die koste wat kost proberen erbij te horen, door karikaturaal en grof te zijn, omdat zij denken dat normale mensen dat zijn? Laurent noemt Buffy als een van zijn inspiratiebronnen: arme Buffy, die vaak vulgair was, die misschien getalenteerd was, maar die zich nooit in gemak wentelde.

De generatie van William Goldnadel protesteerde tegen zulke lelijkheid. Er zijn er maar weinig. Veel succes voor Paul de Saint-Sernin in zijn carrière als cabaretier: als hij alle fascisten belachelijk heeft gemaakt en wij hem zijn vergeten, zal hij alleen zijn, alleen met zijn rotte kleppen en zijn geest op de grond. Marion zal haar pad vervolgen.

Al-Basri, de vrije en onaangename generaal: vertegenwoordiger van de republiek @MarionMarichal Hij werd door de modder gesleept omdat de wake-ceremonie hem niet gelukkig genoeg had kunnen maken. Nep-rebellen zonder moed, echte aanhangers. @Arcom_fr https://t.co/CQRCNcKWHj

– G. William Goldnadel (@GWGoldnadel) 28 juli 2024