“Lichens”, een artikel over deze organismen die gewend zijn aan vijandige omgevingen, opgericht als symbolen van menselijke zwakte

het boek. Het woord korstmos, volgens de Griekse wortel, verwijst naar het organisme en de cortex op de huid. Lange tijd was het een van de soorten die als inferieur werden beschouwd, die onzichtbaar werd vanwege de geringe interesse die het wekte en werd beschreven door Emile Zola « Lichtgrijze oude steen “. Maar in de tijd van het Antropoceen zagen kunstenaars en schrijvers het als een uitdrukking van de precaire toestand van hun toestand.” Het haar is geen vuurwerkshow die glanst en van ver wordt opgemerkt, maar het duurt wel even. Ik zie het meer als een nachtlampje of een korstmos (…). Korstmos wordt gebruikt in vijandige omgevingen »En de Dichter Antoine Emaze schreef in 2006.

Vandaar het onderzoek met de schrijver Vincent Zonca in zijn boek Korstmossen, voor minimale weerstand, over literatuur, filosofie, botanie en biologie en geïnitieerd door de filosoof Emmanuel Coccia. Kijkend naar het korstmos als een spiegel van het tijdperk, onderzoekt het zijn reflecties, steunend op een rijke hoeveelheid wetenschappelijke en literaire teksten, waaruit eerdere citaten zijn geciteerd. ” Hoe leren we van dit stille en statische leven? (…) Moet korstmos worden beoordeeld op basis van wetenschappelijk onderzoek of op marginaal idealisme en sympathie voor helden? Gevraagd.

op alle media

Symbiotisch tussen schimmels en een eencellig organisme dat in staat is tot fotosynthese, korstmos vertoont een complexe en originele structuur. De eencellige algen of cyanobacteriën bevinden zich tussen de schimmeldraden van de schimmel in de pulp van het korstmos en voorzien het van zijn overtollige energie. Korstmos groeit zeer langzaam (minder dan 5 mm per jaar), groeit evenveel op boomschors als op rotsachtige, metalen en plastic steunen en verdraagt ​​extreme temperaturen, van -60 ° C tot +70 ° C. In de toendra leveren ze 90% van hun voedsel aan rendieren. De afhankelijkheid van de omgevingslucht maakt het ook een indicator van vervuiling, zoals opgemerkt door de dichter en natuuronderzoeker Erasmus Darwin, de grootvader van Charles.

We kunnen de neiging van de auteur betreuren om overmatig te vertrouwen op psychoanalytische interpretaties van de projecties van kunstenaars en schrijvers op korstmos. Als het onderzoek ons ​​terecht uitnodigt om de culturele dimensie van onze relatie met dit organisme te veronderstellen, lijkt de literaire benadering hier eerder wraak te nemen op de wetenschappelijke methode dan haar te verrijken. Wanneer de auteur zich beroept op de geschiedenis van de wetenschap, met name in het hoofdstuk dat aan coëxistentie is gewijd, vertrouwt hij vooral op citaten zonder kritisch denken te ontwikkelen. We begrijpen niet in het bijzonder wat Charles Fourier, de ontwerper van de falanx, die hij tussen hen probeerde vast te stellen, verbindt “Natuurlijke en sociale dingen”, Dus citeer Vincent Zonca.

Niettemin zal de lezer de vragen die het oproept en de rijkdom van de geselecteerde teksten waarderen. “We hebben de neiging om in het bos te lopen op zoek naar verschillende dingen (…). Alles is gehuld in mist en je kunt het geluid horen dat het maakt dat erop druipt. Het is korstmos dag,” De Amerikaanse natuuronderzoeker Henry David Thoreau schreef in 1852 in zijn dagboek.