Maar waarom worden robijnrode schijven naar de maan gestuurd?

‘Vertel het verhaal van wie we zijn, wat we weten en wat we doen.’ Dat is de ambitie van de ontwerpers van het Sanctuary on the Moon-project, een tijdcapsule die in 2027 naar de maan moet vliegen als onderdeel van NASA’s Artemis-missies. Binnenin bevinden zich 24 saffierschijven met informatie die naar verluidt de ‘essentie van de mensheid’ vertegenwoordigt. Alle gegevens zullen met het blote oog of met een vergrootglas leesbaar zijn en worden gegraveerd, waardoor ze ‘miljoenen jaren’ kunnen blijven bestaan. Het project, dat officieel werd gelanceerd op 21 maart, is geïnitieerd door de Franse ingenieur Benoit Faivelle en brengt wetenschappers, deeltjesfysici, astrofysici, ingenieurs, kunstenaars, paleontologen, grafisch ontwerpers en kunstenaars samen.

“Een kunstwerk dat spreekt over de mensheid”

Als er te veel specialisten aan het project werken, komt dat omdat de makers van Sanctuary on the Moon een breed scala aan kennis in de administratie willen weergeven. Concreet bestrijken de eerste vijf, getiteld ‘Ruimte’, ‘Water’, ‘Materie’, ‘Leven’ en ‘Tijd’, het grootste deel van onze kennis op hun respectieve terreinen en bevatten ze menselijke ontdekkingen, kunst, cultuur en academische feiten. Enz.”, legt Mario Friese, technisch directeur van het project, uit. De volgende vier schijven combineren gegevens over het menselijk genoom, mannelijk en vrouwelijk, en de tiende schijf is gewijd aan levende organismen, om te laten zien “dat onze soort een kleine tak is in de levensboom”, aldus paleontoloog Jean-Sébastien Steyer. legt uit. Wie doet mee aan het project?

De overige schijven zijn onder meer gewijd aan cultureel en artistiek erfgoed: verwijzingen naar populaire cultuur zoals Space Invader, films, muziek, games… Een selectie van meer dan honderd UNESCO-sites, die het project ondersteunen, zal ook worden gepubliceerd. vertegenwoordigd, evenals de Universele Verklaring van de Rechten van de Mens, Menselijk, en 24 verschillende talen.

In het midden van elke schijf bevinden zich de basisprincipes van de wetenschap, zoals de concepten van massa, afstand, lichtsnelheid, het periodiek systeem der elementen of zelfs representaties van het menselijk lichaam, inclusief alle lagen (skeletstelsel, vasculair systeem, spieren , skin etc.) zal zichtbaar zijn via het installeren van schijven.

Spreken tot toekomstige generaties

Achter dit ‘kruispunt van kennis’ schuilt een zeer nauwkeurig doel, dat een van de missieslogans werd: ‘Laat een spoor achter van de toekomst in de ruimte, open een venster naar het heden op aarde.’ Maar een stempel drukken voor wie? Als het project een boodschap oproept voor “andere mogelijke intelligente levensvormen” (het begrijpen van buitenaardse wezens), willen de ontwerpers, te beginnen met Benoit Faivelli, realistisch zijn: “Aangezien we nog steeds dicht bij de aarde zijn, zijn er waarschijnlijk meer potentiële ontdekkers.” . “Onze kleinkinderen”, zegt de ingenieur.

Daarom zijn toekomstige generaties, zelfs verre generaties, de belangrijkste begunstigden van deze schilderijen, met als doel ze te behouden. “Niets stelt ons in staat de duurzaamheid van de mensheid en de gegevens die we hebben te garanderen Datacentra De ontwerpers leggen uit dat het meer dan een paar eeuwen oud is. De maan zorgt ervoor dat iets blijft bestaan ​​zonder te veranderen. » Jean-Sébastien Steyer, paleontoloog bij het project, ziet het als een manier om “te proberen uit te vinden wie we beter zijn, om zo wat minder sporen na te laten van wat we vandaag doen.”

Kennis bijwerken

Sanctuary on the Moon maakt deel uit van de Space Probe-schilderijenserie Pionier 10 En 11werd uitgebracht in 1972 en 1973, en de gouden plaat van Reiziger 1 En 2, werd gelanceerd in 1977. Benoit Faivelle, de eigenaar van het project, was gepassioneerd door ruimteverkenning. Oorspronkelijk afkomstig uit Nuits Saint-Georges (Côte d'Or), een klein stadje dat zijn naam gaf aan een maankrater tijdens de Apollo 15-missie, is hij gefascineerd door de maan, en “deze passie [l’a] Het leidde al snel tot een lezing die zou veranderen [sa] leven voor altijd: Aarde noten, geschreven door Carl Sagan. Beroemde Amerikaanse astronoom, ontwerper van schilderijen pionier En de gouden schijf voor om te reizenHet vertelt het ontstaan ​​van deze projecten. “Ik wilde hetzelfde doen en in de zeer verre toekomst een 2.0-versie voor onze kleinkinderen creëren”, legt Benoit Faivelli uit.

De ontwerpers van Sanctuary on the Moon zien in hun project dus een manier om ‘te zien wat er in veertig jaar is gedaan’ tussen deze ‘oude’ schilderijen en nu. ‘Het beeld van het heelal dat we tussen vandaag en 1977 hebben, heeft daar niets mee te maken!’ Ze voegen eraan toe: ‘Destijds droomden we van zwarte gaten, en nu hebben we hun bestaan ​​bevestigd.’

Als de maan is gekozen, komt dat omdat mensen er een heel bijzondere relatie mee hebben: “Hij heeft altijd in het landschap gestaan, de mensheid is opgegroeid met de maan. “Hij is de trouwste vriend van de aarde, en hij is er elke twintig jaar. -negen dagen”, beschrijft Benoit Faivelli.

Zie je 'verouderd'?

Maar dit project kreeg vooral kritiek van onderzoekers uit de geesteswetenschappen. Dit is het geval van Ségolène Guinard, een antropoloog gespecialiseerd in de fantasie van de verovering van de ruimte, die in het bijzonder dit verlangen om sporen te willen achterlaten als ‘anachronistisch’ beschouwt. “We bevinden ons vooral op een punt waarop we te veel sporen achterlaten, zoals vervuiling, microplastics, straling, concentraties kooldioxide of methaan in de atmosfeer, de manier waarop de landbouw de bodem heeft aangepast… “Ik heb de indruk dat dit soort project Het is volkomen inconsistent met het milieudiscours”, klaagt de onderzoeker.

Ze gelooft ook dat deze missie “zeer geworteld is in een bepaalde cultuur. Wie geeft zichzelf het recht om te beslissen wat de impact van de mensheid is? Het is een zeer eurocentrische ideologie. De herinnering gaat ook door via verhalen, rituelen, intergenerationele overdracht, mondelinge gesprekken en de samenleving…' De antropoloog vindt het ook 'interessant om te denken dat we kunnen beslissen wat we achterlaten, ons erfgoed. Dit druist in tegen geschiedenis, archeologie, literatuur en filosofie: op het moment dat je iets schrijft, kun je niet op voorhand beslissen wat mensen zich zullen herinneren. . Toekomstige generaties zullen deze effecten meenemen en interpreteren in het licht van hun heden. »

Met hun project hopen de ontwerpers van Sanctuary on the Moon ‘eenheid en passie te creëren’. “Het gaat niet om een ​​absoluut verlangen om een ​​stempel op de mensheid te drukken, maar simpelweg dat de kans zich voordoet. Daarom is het achterlaten van een stempel een verlangen zo oud als de mensheid”, besluit Benoit Faivélie.

“Ik vind het belangrijk dat we doen alsof we als mens, als een klein zandkorreltje in de mensheid, tegen onszelf zeggen: ‘Dit is wat we weten, en dit is wat we kunnen doorgeven aan toekomstige generaties, ten goede of ten kwade. .'” voegt Jean-Sébastien Steyer toe, die gelooft dat “we dit elke vijftig jaar moeten doen.”