Michel Symes keert terug naar het mislukken van zijn France 2-programma “Vitamine C” en ruimt zijn rekening op: “Ik denk niet dat ik zo’n stortvloed van modder op mijn hoofd verdien”

In een interview met tv-tijdschrift, keert Michael Symes terug naar het mislukken van zijn programma’s op France 2 “Vitamin C” en “Antidote”. “Het is simpel, we hebben een doos met zeer ernstige schade, op zondag om 17:40 uur, zegt hij tegen ons: ‘Ga je gang, we zullen zien, of het goed werkt, zo niet, heel erg'”, zegt de presentator “En het werkte niet.”

En om toe te voegen: “Objectief gezien, animatie en entertainment, is het misschien geen oefening voor mij. Of ik ben niet goed genoeg, of mensen willen me niet als animator zien en worden liever gerustgesteld door de ‘Gezondheid’ programma in Frankrijk, zetten we mensen in hokjes.

In dit interview gaat Michael Symes ook terug op het “lynchen” dat hem tijdens de pandemie het doelwit was: “Ik ben rustiger en dat gaat hand in hand met het einde van de Covid-manie en publieke agressie. kant van de medaille als je het geluk hebt beroemd te zijn en in De waarheid is te bloot.”

En om toe te voegen: “Het schokte me, ik denk niet dat ik zo’n stortvloed van modder op mijn hoofd verdiende. Veel mensen noemden me ‘hoop!'” , Wat doe jij? , De! Achteraf begreep ik dat deze controverse alleen gaat over de sociale netwerken van samenzweerders en politici van uiterst rechts en uiterst links. Dit is absoluut niet representatief voor de Franse mening. We moeten de netwerken echt demystificeren, vooral omdat de meeste van hen zich anoniem uiten. Ik heb ze lang geleden verlaten, behalve TikTok om contact te houden met jongeren.”

en vertrouwen mag tv: “Ik geef toe dat ik twee fouten heb gemaakt. De eerste was het aanvallen van politici die onzin zeiden over Covid. Ik ben luid en impulsief! De volgende keer blijf ik binnen mijn strikte bereik. Ik ben Robin Hood niet, ik kan niet altijd overal bij betrokken zijn.”

Alvorens verder te gaan: “Ik heb mezelf veel blootgegeven tijdens de pandemie. Ik deed het op een altruïstische manier en helemaal niet om mijn gezicht te laten zien, en ik heb het niet nodig. Toen ‘C à vous’ of wat dan ook me constant riep om kom en geef mijn mening over de pandemie, ik voelde dat het mijn plicht was als informant gezien mijn populariteit. Mensen zeiden: “We zien hem gewoon.” Het is moeilijk om een ​​dokter te accepteren, maar ik heb geleerd om te zeggen: “Ik weet het niet ik weet het niet. “Moment T” maar iedereen vergat het. “