Middeleeuwse grafschenders waren geen vreemden

De Archeologen Weet dat het in middeleeuws Europa niet ongebruikelijk was dat graven werden heropend, soms zo snel na de begrafenis dat de lichamen nog steeds vet waren. Bij deze graven zijn vaak lijken incompleet en ontbreken er begrafenisvoorwerpen. Omdat wetten van dezelfde periode het plunderen van graven verbood, hebben archeologen lang aangenomen dat hun inhoud was gestolen. in de krant OudheidEen team van Europese onderzoekers heeft deze conclusie opnieuw geëvalueerd, maar het is te simpel voor hun smaak.

De geplunderde graven zijn gedateerd tussen V.^e en de achtste^e Eeuwen bevinden zich in begraafplaatsen in Centraal- en West-Europa, met name in Hongarije, Oostenrijk, Duitsland, Frankrijk en Zuidoost-Engeland. Het bestond aanvankelijk uit een rechthoekige kist HoutHet wordt soms opgenomen in een grote grafkamer. Begrafenispraktijken omvatten de persoon die sieraden, wapens en kledingaccessoires draagt, hoewel deze kenmerken variëren met de tijdsperiode en de geografische regio.

Opening van graven door nabestaanden

Om hun onderzoek uit te voeren, moesten archeologen veranderde graven identificeren van mensen waarvan de inhoud was veranderd door dieren, de natuurlijke ontbinding van hout en stof, of bewegingen veroorzaakt door infiltratie van ‘water’. Vervolgens vergeleken ze de inhoud van de heropende graven met de inhoud van intacte graven om de aard van de verloren voorwerpen te bepalen. De effecten van oxidatie geven aan dat: Zwaarden, scramasaxes (groot mes) en broches waren de voorwerpen die het vaakst werden teruggevonden bij begrafenissen. zeldzamer, Kettingen en schilden shield Hij werd weggedragen en in één geval het lijk van een… hond Het werd zelfs in het heropende graf geplaatst.

Uit de manier waarop sommige graven werden geopend, suggereren de auteurs dat ambtenaren bekend waren met de interne organisatie. Het geeft ook aan dat menselijke resten en in het bijzonder schedels Ze werden vaak gemanipuleerd en verplaatst en de botten werden uitgewisseld tussen verschillende graven. De speciale interesse in skeletten, het terugvinden van symbolische objecten in plaats van kostbaarheden, en de heropening van graven gedurende meerdere generaties op rij, laten de auteurs geloven dat deze praktijk niet het werk was van grafrovers. In plaats daarvan suggereren ze dat het een gewoonte was om de verbinding tussen de levenden, de vermeende familie en de doden te behouden. In de middeleeuwenMisschien was deze daad dus maatschappelijk positief en blijkt dat begraafplaatsen waar meer dan de helft van de graven werd heropend mogelijk langer in gebruik waren dan die waar de overledene niet werd gestoord.