Na het aftreden van Liz Truss werd het Verenigd Koninkrijk in een diepe en ongekende politieke crisis gestort

De sequentie werd vertrouwd voor Britse ogen. Technici installeren snel een licht houten bureau voor Downing Street 10, een muur van camera’s wordt opgericht, de beroemde zwarte lakdeur opent voor een leider met een serieus gezicht, die zijn vertrek aankondigt …

In juni 2016, een paar dagen na de stemming om de Europese Unie te verlaten, trok David Cameron zich zonder verontschuldiging terug. In mei 2019 veegde Theresa May een traan weg. Onlangs, op 7 juli 2022, kon Boris Johnson, omringd door schandalen, zijn haat nauwelijks inhouden. Aanstaande donderdag 20 oktober is het de beurt aan Liz Truss om haar ontslag aan te kondigen, op zijn enigszins geautomatiseerde manier, zonder enige schijnbare emotie. De premier werd neergehaald door parlementsleden in haar kamp en brak een vernederend record, de kortste termijn in de moderne Britse geschiedenis: vierenveertig dagen.

Op vrijdag 28 oktober moet het land de naam te weten komen van zijn derde conservatieve premier in drie maanden, na een snelle interne voorverkiezingen. Mits de provincies het eens kunnen worden, wat niet helemaal gegarandeerd is. De formatie wordt ondermijnd door verdeeldheid, gebrek aan ideeën en de afwezigheid van nieuwe leiders na twaalf jaar heerschappij.

En de beweging stopt niet bij Downing Street 10. Britten, geconfronteerd met een ongekende koopkrachtcrisis – met een inflatie van 10,1% in september en energierekeningen die oplopen tot enkele duizenden ponden per jaar – hebben mogelijk ook het aantal van hun kanseliers verloren: we staan ​​op de positie van vierde kanselier in vier maanden!

budget is onrealistisch

Maar wat is er gebeurd met de Britse politiek, met zijn reputatie van stabiliteit en gematigdheid, met zijn eerbiedwaardige parlement, dat sinds de Brexit in een steeds hoger tempo stuiptrekt? Deze crisis is de ernstigste sinds het einde van de Tweede Wereldoorlog. Oordeel, donderdag, op de BBC, historicus Anthony Seldon – nog erger dan Suez in 1956, een verschrikkelijke vernedering betekende het einde van dromen over de grootsheid van het land.

Liz Truss’ ambtstermijn begon zeker niet onder een betere sponsor. Op 5 september, de dag dat ze werd aangesteld, tweette de minister van Buitenlandse Zaken Boris Johnson, de kandidaat voor conservatief rechts, met een lichte haast. “Ik ben klaar om naar de aarde te komen” [Je suis prête à m’écraser] » ergens Ik ben klaar om te beginnen met hardlopen [je vais me mettre durement à la tâche] ». Een misstap, maar dit dogmatisme van in ieder geval de staat en de belastingen wisten niet goed te praten.

Je hebt nog 69,79% van dit artikel om te lezen. Het volgende is alleen voor abonnees.