Nee, de beschaving op Paaseiland stortte niet in, integendeel.

Geschiedenis – Paaseiland (of Rapa Nui) is een plek vol mysterie. Er zijn natuurlijk deze beelden, ze zijn even majestueus als mysterieus. Maar er is ook het verhaal van ‘verdwenen’ mensen. Hoewel het eiland niet over aanzienlijke hulpbronnen beschikt, zouden de bewoners alles hebben verkwist, bomen hebben omgehakt en alle beschikbare rijkdom hebben opgegeten. Als gevolg hiervan zou de bevolking plotseling kunnen instorten, waardoor slechts een paar individuen kunnen overleven.

Dit is de belangrijkste theorie die tot nu toe is gepresenteerd. Degenen die instorten, nemen geleerden, waaronder Jared Diamond, vaak als (tegen)voorbeeld. Maar het kan helemaal verkeerd zijn. Dat blijkt uit een onderzoek van Binghamton University (New York), dat op 21 juni in het tijdschrift werd gepubliceerd Vooruitgang van de wetenschapEr was eenvoudigweg geen sprake van een ineenstorting… en er wonen niet veel inwoners op Rapa Nui.

Rotstuinen

Om tot deze conclusie te komen heeft het onderzoeksteam eerst het aantal menselijke faciliteiten geïdentificeerd en in kaart gebracht dat wordt gebruikt om voedsel te produceren. Hun aantal, dat een idee geeft van het voedsel dat elke dag wordt geconsumeerd, maakte het mogelijk om het aantal inwoners op Rapa Nui te schatten, vóór de komst van Europese kolonisten in 1722.

De geanalyseerde structuren komen overeen met ‘rotstuinen’, een vorm van landbouw waarbij de grond verrijkt wordt met stenen uit een ander deel van het eiland. Zij maakten het mogelijk om aardappelen en taro te verbouwen, maar ook en vooral zoete aardappelen (er waren veel variëteiten op het eiland). Toen ze het eiland ontdekten, meldden de Europeanen dat 10% van het land bedekt was met tuinen.

Om dit aantal te verifiëren, gebruikten de onderzoekers traditionele satellietbeelden en kortegolf-infraroodbeelden (SWIR). Met deze technologie kunnen de mineraalsamenstellingen en het watergehalte worden gedifferentieerd, waardoor rotstuinen beter kunnen worden gekarakteriseerd. In totaal ontdekten de onderzoekers dat ze slechts 0,728434 vierkante kilometer bestreken, wat veel minder is dan uit eerder onderzoek was gebleken.

Duurzaam model?

Op basis van dit nieuwe cijfer hebben de onderzoekers de populatiegrootte van Rapa Nui verkleind. Volgens hen woonden er tussen de 3.000 en 4.000 mensen op het eiland. Dit getal komt overeen met sporen van andere beschavingen die zijn ontdekt. “Mensen hebben hun landschappen feitelijk aangepast om de hoeveelheid van wat ze intensief kunnen verbouwen te vergroten, en dat aantal is erg laag gebleven.” Hoogleraar antropologie en milieuwetenschappen Carl LeBow legt uit.

De onderzoeker voegt eraan toe “Dit is geen voorbeeld van een milieuramp, maar een voorbeeld van hoe mensen hebben overleefd ondanks de zeer beperkte natuurlijke hulpbronnen, en dat op relatief duurzame wijze gedurende een lange periode.” Zoals uit het onderzoek blijkt, komen ideeën over de enorme omvang van de bevolking van Rapa Nui vaak voort uit moai-beelden.

Vanwege zijn omvang en gewicht gingen veel mensen ervan uit dat er een geavanceerde samenleving en een bepaald aantal nodig zou zijn om een ​​dergelijke prestatie te bereiken. Deze gemeenschap verdween echter en veel onderzoekers geloofden vervolgens dat het een model van ineenstorting was, een model dat zich niet op planetaire schaal zou moeten herhalen.

Deze studie levert het bewijs dat deze gedachtegang verkeerd is, en dat Paaseiland het tegenovergestelde zou kunnen zijn. Een plek met weinig middelen, maar waar alle bewoners floreren. A Het onderzoek dateert uit 2018 Deze hypothese lijkt te worden bevestigd, hoewel de Rapanui-stam tegenwoordig 60% van de eilandbevolking vertegenwoordigt.

Zie ook op HuffPost :