Stravius, Domirk, Bouchard… Zes professionele atleten onthullen openlijk hun homoseksualiteit

Voor de Canal+ camera’s voor de documentaire Should We Speak bevestigden zes professionele atleten (Céline Domirk, Astrid Giart, Kevin Emoes, Amandine Bouchard, Jeremy Stravius ​​​​en Jeremy Clame-Edro) homoseksualiteit.

In de documentaire we moeten praten Vanuit Canal+ spraken zes Franse topsporters voor het eerst over homoseksualiteit: basketballer Céline Domic, schermer Astrid Giart, schaatser Kevin Emoes, judoka Amandine Bouchard, zwemmer Jeremy Stravius ​​en rugbyspeler Jeremy Clame-Edro. Voor de camera werd iedereen geboeid door hun ervaringen in de sportwereld met betrekking tot hun seksuele geaardheid.

“Ik voel me verplicht om het te doen. Niet per se voor mij, maar misschien voor andere atleten die misschien vragen hebben”, legt vice-wereldkampioen Astrid Geart uit wat er aan de hand is. “Ik weet dat ik er goed aan doe door te proberen de vloer vrij te maken, ongeacht de kritiek”, bevestigt Kevin Imoze, viervoudig Frans kampioen.

‘Ik zag de druk van de kleedkamer’

In deze interviews vertelden deze atleten over de zorgen die ze hadden over het uiterlijk van hun teamgenoten. Europees kampioen Amandine Bouchard herinnert zich: “Ik loog liever. De hele tijd. Ik zei dat ik een vriendje had.” Wereldkampioen 100m rugslag Jeremy Stravius, van zijn kant, vond dat het waarschijnlijk het beste was om niets te zeggen, omdat “alles goed gaat” zonder dat zijn sportteam het beseft. En hij vroeg zich in het bijzonder af: “Als ik het morgen toegeef, zullen de relaties binnen het Franse nationale team dan goed zijn?” “Plots werp je barrières op zodat niets verkeerd wordt geïnterpreteerd”, merkt Jeremy Clame-Edrow op, columnist van Roanne (Pro D2).

“Ik heb de druk van de kleedkamer gezien, met mensen die zich afvragen over hun seksualiteit”, zegt Astrid Giart, die privé de “geruchten” betreurt die onder “gewone homofobie” vallen, evenals de “anti-homograppen” die ze hoort soms in haar inner circle, wat kan voorkomen dat homoseksuelen het zelf overnemen. Slechte herinneringen zijn te vergelijken met deze anekdote van Selene Domarck met haar teamgenoten: “Ze waren bang om met ons te douchen (Zij en een andere lesbische speler, noot van de redactie). Dit schokte me echt. Ik kijk niet naar alle meisjes. Ik zit in de kleedkamer, ik wil gewoon een wedstrijd winnen.”

‘Ik voelde me meer tevreden’

Maar de documentaire is ook een kans voor deze atleten om hun opluchting te uiten dat ze zich op een bepaald moment kunnen openbaren. Met name Kévin Aymoz zegt dat dit zijn sportieve leven positief heeft veranderd: “Ik ben erg trots op het Franse team, er is geen spot. Ik voelde me meer tevreden.” Hetzelfde geldt voor Jeremy Stravius, die in het bijzonder vertelt hoe Amaury Levaux hem vertrouwen schonk: “Het heeft me veel geholpen dat ze naar me toe kwamen en me erover vertelden.”

“Er zal kritiek en spot zijn, maar dat is oké”, zegt Jeremy Clame-Edrow. Voordat hij de rugbywereld begroet, die hem niet als homofoob beschouwt, en het voetbal aanmoedigt om dit pad te volgen: “Ik hoop dat de voetballers wakker worden (…) en dat anderen de moed hebben die ik zojuist heb gedaan.”