Tien jaar na hun ontvoering door Boko Haram zijn de meisjes van de Chibok Secondary School moeilijk te re-integreren

In april 2014 ontvoerde de gewapende groepering Boko Haram 276 middelbare scholieren van hun school in het noordoosten van Nigeria.

Tien jaar later is het nog steeds tijd om jonge Nigeriaanse vrouwen, die jarenlang geïsoleerd zijn geweest, weer op te bouwen. 276 middelbare scholieren, voor het merendeel christenen, werden in de nacht van 14 op 15 april 2014 ontvoerd uit hun openbare kostschool in Chibok door de gewapende groepering Boko Haram. Deze ontvoeringen creëerden een wijdverbreide #BringBackOurGirls-beweging.

Door de jaren heen zijn velen erin geslaagd zichzelf te bevrijden, maar volgens Xinhua worden nog steeds 82 meisjes op de Chibok High School vermist. Laatste statistieken van Amnesty International.

Degenen die erin slaagden te ontsnappen, moesten naast een deradicaliseringsprogramma enkele maanden voedings- en psychologische zorg ondergaan. Re-integratie in het normale leven is erg moeilijk voor deze jonge vrouwen, die beroofd zijn van hun jeugd en het slachtoffer zijn van stigmatisering. France Info verzamelde getuigenissen van twee voormalige gijzelaars, die jonge moeders werden en vandaag de dag hun studie en wederopbouw voortzetten.

discriminatie

Sinds haar dochter Patience zich bij haar voegde in Yola, in het oosten van Nigeria, heeft Amina Nkeke weer slaap gevonden.
Patience werd geboren bij een vader die vermoedelijk een Boko Haram-strijder was. Elke keer dat Amina een telefoontje kreeg van haar familie in Chibok, hoorde ze over de beproeving die Patience op school had meegemaakt. “Ze kwam huilend terug Zegt zijn moeder Amina Mensen noemden hem ‘zoon van Boko Haram’. Het is oneerlijk dat je dit moet meemaken. “Ik heb hem verteld dat dat niet waar is en dat hij zich er geen zorgen over hoeft te maken.” Het aanleren van geduld gaat nu vlot.

Aan de andere kant voelt Amina zich nog steeds gestigmatiseerd. Als voormalige gijzelaar van Boko Haram profiteert de jonge moeder van steun om aan de universiteit te studeren, waar ze met tegenzin naartoe gaat. “Als we tutorials hebben, weten we vaak niet hoe we een vraag moeten beginnen of begrijpen“, legt Amina uit. “Als we het ze vragen, luisteren sommigen naar ons, maar anderen, als ze weten dat we Chibok-meisjes zijn, wenden zich af en vertrekken.”

Niet alle overlevenden gaan mee

Jumai Muta hekelt deze discriminatie, waar zij ook last van heeft. Maar de jonge vrouw beschouwt zichzelf ondanks alles als gelukkig. Volgens haar begeleiden veel van haar Chibok-kameraden, die onlangs zijn bevrijd van Boko Haram, hen niet op de juiste manier. “Voordat we terugkeerden naar het normale leven, werden we gevolgd door psychologen die ons hielpen uiting te geven aan de dingen die we destijds in gevangenschap doormaakten, en deze meisjes werden geïsoleerd in een centrum in Maiduguri.” [au nord-est du Nigeria, non loin de Chibok]Ze hebben niemand die hen aanmoedigt om te vergeten wat er is gebeurd. “Het is voor hen onmogelijk om terug te keren naar hun gemoedstoestand van vóór hun gevangenschap.” Na zeven tot acht jaar gevangenschap verkeren jonge moeders in grote nood en zijn ze totaal niet in staat hun kinderen op te voeden die tijdens hun geboorte zijn geboren.