Tour de France 2023: Waarom de Fransen geen zwaargewichten maken in sprintsprints

Dit betekent niet dat het niet zal gebeuren. Onze beste kandidaat van dit jaar, Bryan Coquard, miste tenslotte 28 millimeter glorie in 2016 in Limoges, de stad waar de finale van zaterdag zal plaatsvinden. Maar Bordeaux is intussen niet door de gratie geraakt. Het was opnieuw Jasper Philipsen die op vrijdag 7 juli de concurrentie versloeg door een drievoudige operatie te ondertekenen. Coquard verzekerde hem van een achtste plaats, erg blij dat hij niet was gevallen voor zijn uitdaging vanuit Limoges.

“Frankrijk heeft een hele snelle man, maar hij is thuis”

Historisch gezien heeft Frankrijk nooit meegeteld in kooi aux fauves, en nog minder tijdens de Tour de France. Sinds 2000 heeft ons land 60 Big Loop-overwinningen behaald, waarvan slechts vijf in deze oefening (Jean-Patrick Nazon in 2003 en 2004, Jimmy Casper in 2006 en ten slotte Arnaud Démare in 2017 en 2018). Dat is bijna zeven keer minder dan veteraan Mark Cavendish (34 overwinningen), de veelbelovende tweede plaats van vrijdag. Het is vooral in totaal het equivalent van 3% van de geregistreerde massasprints.

Gepensioneerd Marcel Kittel, 14-armheffer van de Tour, merkt met een zekere nieuwsgierigheid “dit moeilijke moment” op. “Je hebt een heel snelle man, maar hij is thuis”, liet de Duitse kampioen ons in Pau begin deze week weten. Hij verwijst hier naar Demir.

De 31-jarige Beauvaisien werd opgeofferd door Groupama-FDJ ten gunste van David Gaudu’s hoop op het podium in het algemeen klassement. Niet alle formaties hebben noodzakelijkerwijs deze keuze gemaakt tegen een renner met een prijslijst die in Italië beslist meer opzichtig is (8 successen in de Giro tussen 2019 en 2022) dan in Frankrijk (2 successen in 2017 en 2018 dus), maar het is nog steeds consistent.

Duur profiel, sprints die steeds zeldzamer worden

Zeer teleurgesteld, en kondigde volgend seizoen aan naast Arkéa-Samsic, Démare belichaamde gedurende tien jaar, bijna helemaal alleen, wat een driekleurensucces is op het hoogste niveau. Christophe Laporte was van de partij maar voor de Tour speelt hij het luxe teamlid in de Jumbo-Visma van het duo Van Aert-Vingegaard.

Achter deze twee – en in mindere mate Coquard – worstelt de volgende generatie om uit te komen. Onlangs onthuld, Jason Tyson (Total Energies) is nog steeds een beetje teder voor de grote wereld, terwijl Marc Sarro (AG2R-Citroën) zijn vooruitgang heeft verstoord door een val. We kunnen een beroep doen op de generatiekloofthese. Het is echter noodzakelijk om aan te dringen op de wiskundige economische context die de opkomst van nieuwe aandelen beperkt.

“Er zijn minder lopers omdat algemene klassementen meer punten opleveren dan etappezeges”, decodeert Groupama-FDJ-directeur Marc Madiot. Dit is iets om in gedachten te houden bij het samenstellen van een team. Om nog maar te zwijgen van het feit dat het duur is omdat je ook teamleden nodig hebt om te helpen. de hardlopers, maar de zeldzame plaatsen om te touren (acht, tegenover negen in 2018). »

“Een man als Demare zou een ster zijn als hij Belg, Italiaan of Nederlander was”

De invloed van omroepen moet ook aan de vergelijking worden toegevoegd. “Tv’s willen doorlopende scènes, schokken, aanvallen, enz. Er zijn dus steeds minder podia in het appartement, “verzekert Madiot. Dit mishaagt de gewone mensen in Frankrijk niet, laten we eerlijk zijn. Deze persoon is meer gefascineerd door de moed van klimmers, niet per se behoeftiger maar romantischer, door de snelheid van de Formule 1, waarvan de subtiliteiten moeilijk te begrijpen zijn. Het is daarom moeilijk om uitnodigingen te wekken.

“De sprint is nochtans net zo mooi als de rest”, klaagt Frédéric Moncassin, tweevoudig winnaar in 1996. Een man als Demare zou een ster zijn als hij Belg, Italiaan of Nederlander was. Bij ons wordt hij niet genoeg gewaardeerd.”