Vreemd driehoekig sterrenstelsel gespot door Hubble

De NASA en deESA Onlangs geüploade geweldige foto’s gemaakt met een telescoop Hubble Laat enkele voorbeelden zien van botsende sterrenstelsels die deel uitmaken van L’Atlas van buitenaardse sterrenstelsels, ook bekend als Atlas Arabier. Het is een astronomische catalogus die bepaalde sterrenstelsels toont die ze aanvankelijk aan de overledene te danken hadden astronoom Amerikaanse Halton Arp (1927-2013). Hij publiceerde het voor het eerst in 1966, toen hij stierf, een record van 338 sterrenstelsels.

Halton Arp, als Fred Hoyle, Margaret en Jeffrey Burbidgezal tegen de theorie blijven de grote explosie Aan het eind van de jaren zestig (hoewel de ontdekking van kosmische straling) tot vandaag. Hij vroeg zich, net als Hoyle, af wat de interpretatie van de spectrale verschuiving volgens de wet van Hubble-Lemaître is in termen van de uitbreiding van de ruimte. Deze discrepantie moet een andere verklaring hebben, bijvoorbeeld in het kader van de theorie licht Moe, gaat gepaard met constant verliesenergie Van Fotonen uitgegeven door sterren Met de afstand onder dit verlies komt overeen met het omdraaien van de grote golflengtendus van blauw naar rood, vanwege uitbreiding De continue en geaccumuleerde golflengten van fotonen als gevolg van de uitbreiding van de ruimte tijdens hun reis.

Sterrenstelsels die de oerknaltheorie niet ongeldig maken

De vermoeide-lichttheorie is echter onhoudbaar, zoals de grote Russische kosmoloog Yakov Zeldovich voor het eerst snel uitlegde. Volgens de bekende natuurwetten gaat elk energieverlies volgens de uitputtende lichttheorie gepaard met een willekeurig verlies van Beweging Fotonen interageren met hun omgeving, bijvoorbeeld intergalactisch stof, zodat het beelden zijn sterren En de sterrenstelsels zullen meer en meer degenereren met de afstand, wat nog nooit is waargenomen.

Bovendien, zoals uitgelegd Kosmoloog Ned Wrightde relatieve uitbreiding van de ruimte impliceert dat de evolutietijd van de lichtcurve van de explosies supernova’s Het zou verwijd moeten lijken volgens een zeer nauwkeurige wet, een expansie die geen vermoeide optische theorie kon voorspellen. Niet alleen het fenomeen en de verwachte wet worden echter waargenomen, maar het verschil tussen de vermoeide lichttheorie en de waarnemingen is 11 sigma, zeggen de onderzoekers in hun idiomatische taal. Het is een enorm meningsverschil.

Arp maakte zich zorgen over het feit dat sommige objecten in hun catalogus intergalactische sterrenstelsels vertoonden of op zijn minst waarschijnlijker leken vanwege hun nabijheid tot het hemelgewelf. Deze sterrenstelsels hadden echter verschillende spectrale verschuivingen, wat in tegenspraak was met hun schijnbaar nauwe associaties met vergelijkbare afstanden. Melkweg. Heel logisch concludeerde Harp dat dit de standaardtheorie van de spectrale verschuiving weerlegt. Een bekend voorbeeld is Stephan’s Quintet, een zichtbare groep van 5 sterrenstelsels in sterrenbeeld pegasus Het werd voor het eerst waargenomen door de Franse astronoom Edouard Stéphane in 1878. In feite zijn slechts 4 sterrenstelsels in een echte interactietoestand, en zoals in alle andere gevallen die Harp verstoorden, was het mogelijk om aan te tonen dat de verschillen in transformatie in feite te wijten waren aan De verschillende ruimtelijke afstanden en correlaties op de Heavenly Vault waren eenvoudig sterren zoals sterrenbeelden.

Hubble en Arp-catalogus

Laatste afbeelding geüpload door NASA- en ESA-presentaties NGC 2444, één lenticulaire melkweg Een ring in het sterrenbeeld Lynx ongeveer 180-200 miljoenlichtjaren Van het Melkwegstelsel ontdekt door de Franse astronoom Edouard Stéphane in 1877, evenals NGC 2445, ook een ringvormig maar onregelmatig sterrenstelsel dat ongetwijfeld interageert met NGC 2444.

NGC 2445 werd ook in 1877 ontdekt door Edward Stefan en de twee sterrenstelsels samen heten Arp 143. Bedenk dat een ringstelsel een ringvormig sterrenstelsel is dat bestaat uit massieve, jonge, relatief heldere blauwe sterren. De astrofysici Ze geloven dat ringstelsels ontstaan ​​wanneer een sterrenstelsel door het centrum van een groter sterrenstelsel gaat. De Gas Sterren van sterrenstelsels met eigen zwaartekracht kunnen in wezen worden beschouwd als niet-botsingen, maar zwaartekrachtverstoringen van een dergelijke gebeurtenis kunnen schokgolven veroorzaken in het interstellaire medium dat wolken oorzakelijke moleculen Instorten Zwaartekracht en dus een diffuse stervormingsgolf.

Men denkt dat dit met Arp 143 tussen 50 en 100 miljoen jaar geleden is gebeurd, vandaar de explosie van nieuwe stervorming die zichtbaar is in NGC 2445. De driehoekige vorm van dit sterrenstelsel wordt vermoedelijk veroorzaakt door zwaartekrachten vervorming van zijn cirkelvormige structuur. NGC 2444 bevat oude sterren en geen geboorten van nieuwe sterren omdat het zijn gas lang geleden verloor, lang voor deze galactische ontmoeting.

Guère plus d’une semaine avant Arp 143, la NASA avait mis en ligne une utre image obtenue avec Hubble montrant Arp 282, une paire de galaxies en interaction composée de la galaxie Seyfert NGC 169 (en bas) en de la galaxie IC 1559 hierboven ). NGC 169 is een spiraalstelsel gevestigd in Andromeda sterrenbeeld Ongeveer 205 miljoen lichtjaar van de Melkweg. Het werd in 1857 ontdekt door de Ierse astronoom RJ Mitchell.

Deze twee sterrenstelsels werken samen Over Van getijdenkrachten Dat vervormt ze en komt uit gas en sterren. Beiden zijn thuis Actieve galactische kernen Wat al enige tijd een constante lijkt te zijn dat ze hun energie ontlenen aan accumulatie Ding door Centrale superzware zwarte gaten.