Waarom overweegt NASA een missie naar de mysterieuze planeet?

Geplaatst in: 22/04/2022 – 17:39

Het is tijd om terug te gaan of liever echt er heen te gaan. NASA’s volgende grote ruimtemissie zou zich moeten concentreren op de planeet Uranus. Dit is in ieder geval de aanbeveling van de Amerikaanse National Academies of Sciences, dinsdag 19 april In hun 10-jarig rapport over de ruimteprioriteiten van Amerika. Advies dat de Amerikaanse ruimtevaartorganisatie in het verleden altijd heeft gevolgd.

De mens heeft deze zeer verre buur van de aarde slechts één keer bezocht en het is de voorlaatste planeet van het zonnestelsel, die iets dichter bij de zon staat dan Neptunus. Het was de Voyager 2-sonde die er een paar uur dichtbij kwam, 24 januari 1986. Met andere woorden, we weten praktisch niets over Uranus.

Uranus is in meer dan één opzicht een unieke planeet

Het wordt gedefinieerd als een ijzige reuzenplaneet die de koudste planeet in het zonnestelsel zal zijn met een luchttemperatuur van ongeveer -220 °C. Het is ook bekend dat een jaar op Uranus – de tijd die nodig is om rond de zon te draaien – 84 aardse jaren is. Volgens de weinige gegevens die zijn verzameld – of het nu door de “Voyager”-sonde is of door telescopische waarnemingen – is het oppervlak niet solide en Er zullen oceanen van vloeibare diamanten zijn.

“In feite zijn we niet zeker van de samenstelling en nemen we mogelijk de naam van de ijsreus over”, zegt Ravit Heald, een planetaire wetenschapper bij de afdeling Astrofysica van de Universiteit van Zürich, waarmee France 24 contact heeft opgenomen.

Deze onbekenden zijn een van de belangrijkste redenen waarom je een geweldige missie zou moeten maken om naar Uranus te reizen. Hoewel het aantal missies naar Mars of de Maan is verdubbeld en we nauwkeurige informatie beginnen te verzamelen over andere sterren en over exoplaneten, zijn er nog steeds bijna absolute grijze gebieden in ons zonnestelsel. Vraagt ​​Laurent Lamy, een astrofysicus aan het Observatorium van Parijs, waarmee France 24 contact heeft opgenomen: “Het is alsof we je vertellen dat er nog steeds een onbekende oceaan op aarde is, zou je die niet willen verkennen?”

Deze natuurlijke nieuwsgierigheid van onze “levende” oceaan – een zeer relatief idee aangezien Uranus tussen de 2,6 miljard en 3,2 miljard kilometer van de aarde ligt – wordt ook gevoed door de unieke kenmerken van de planeet. Zijn rotatie in het bijzonder: hij draait om zichzelf om een ​​horizontale as en niet om een ​​verticale, zoals alle andere bekende planeten. Als gevolg hiervan lijkt het alsof het als een bal rolt terwijl het rond de zon draait. Planetaire wetenschapper Ravit Heald legt uit dat de vreemdheid “volgens de meest geaccepteerde theorie het gevolg kan zijn van een botsing met een ander hemellichaam.”

Wetenschappers zijn niet alleen geïnteresseerd in de planeet zelf. Deze talrijke manen – 27 van hen dragen allemaal de namen van Shakespeare en het werk van de Britse dichter Alexander Pope – verbergen ook veel mysteries. Sommige lijken bijvoorbeeld oceaanwerelden te zijn die levensvormen zouden kunnen herbergen en “door ze te verkennen, kunnen we meer te weten komen over potentieel bewoonbare plaatsen in onze melkweg”, zegt Chloe Bedingfield, een astronoom bij NASA’s Ames Research Center (in Californië). . ), Interview door Space.com.

ontbrekende schakel

Uranus is ook – samen met Neptunus – “de ontbrekende schakel in ons begrip van de planeten in de ruimte”, verzekert Laurent Lamy. Ze worden vaak “mini-Saturnus” of “superaarde” genoemd, omdat ze gemiddeld groot zijn (ongeveer vier keer zo groot als de aarde). Maar in feite gaat het niet alleen om de grootte, ze zijn de enige vertegenwoordigers in ons zonnestelsel van een aparte familie van planeten, geregeerd door hun eigen regels.

Het belang van deze “Uranus-achtige” planeten nam alleen maar toe met de ontdekking van de buitenste planeten [qui se trouvent en dehors de notre système solaire]. Deze waarnemingen toonden aan dat “planeten van vergelijkbare grootte en dichtheid als Uranus heel gewoon lijken te zijn in de ruimte”, merkt Ravitt-Held op. Meer echter dan de aardachtige planeten of de reuzen van het kaliber Saturnus.

Daarom zal de orbitale missie rond Uranus “het mogelijk maken om ons begrip van de verscheidenheid aan toegankelijke planetaire systemen in ons zonnestelsel te completeren en een relevant leesrooster te verkrijgen voor de analyse van verre systemen”, vat Laurent Lamy samen.

Als Uranus zo uniek is en de sleutel zou kunnen zijn om een ​​groot aantal exoplaneten beter te begrijpen, waarom heb je dan zo lang gewacht om te besluiten daarheen te gaan? “Het is technologisch zeer complex om naar een planeet in het buitenste zonnestelsel te gaan” [à partir de Jupiter] “Dat beginnen we nu pas te doen”, zegt Ravitt Held.

Een lange en dure weddenschap

Het is inderdaad een groot avontuur om daarheen te gaan. Bereid een missie voor naar de nog onbekende diepten van het zonnestelsel – selecteer wetenschappelijke doelen, de meest geschikte instrumenten, sondewerper, enz. Het zou ongeveer tien jaar duren, melden de Amerikaanse National Academies of Sciences. De reis zelf zou nog minstens tien jaar duren… terwijl het in 1969 maar vier dagen duurde om de maan te bereiken.

Ten slotte is het waarschijnlijk dat de sonde nog een decennium in een baan om de aarde zal blijven om de vlucht winstgevend te maken en de maximale hoeveelheid gegevens te verkrijgen. Het is daarom essentieel om te zorgen voor een duurzame stroombron zonder het risico van storing of schade. “Dit is een belangrijke technische uitdaging en het lijkt erop dat de beste oplossing de atoomstapel is. Dit is ook een van de redenen waarom NASA, die over deze technologie beschikt, de Radio-isotope Thermo-elektrische Generator (of RTG), op avontuur is voor Europa , die al tien jaar overweegt Uranus te verkennen, maar hij heeft geen atoombatterij”, merkt Laurent Lamy van het Observatorium van Parijs op.

Het is dus een taak van lange adem die kostbaar zal zijn. NASA schat dat zo’n project minstens $ 4,2 miljard zou moeten kosten… voor resultaten die misschien pas over tientallen jaren werkelijkheid worden. En het kan tenslotte een van de meest gewaagde weddenschappen zijn voor NASA en de academies van wetenschap: in een wereld die steeds meer wordt gedomineerd door de noodzaak van snelheid waar iedereen alles meteen wil, zal het lanceren van een missie naar Uranus bewijzen dat er nog steeds gebieden zijn waar we onze tijd kunnen nemen om de menselijke kennis te vergroten.