Walvissen kwamen drie eeuwen geleden niet zo algemeen voor als werd gedacht

Per Polspol, hoogleraar mariene biologie aan de Rijksuniversiteit Groningen, wil de zaken graag in perspectief plaatsen: “Wij zijn slechts wetenschappers. Om tot een besluit over de walvisvangst te komen, zijn er veel criteria waarmee rekening moet worden gehouden, en onze bevindingen vormen slechts één onderdeel.” Maar het artikel is gepubliceerd door zijn team wetenschap, Vrijdag 1^elk September, Hij belooft voor opschudding te zorgen tijdens toekomstige discussies tussen landen over wat te doen. Hij concludeert dat de aantallen bultruggen in de Noord-Atlantische Oceaan vóór het tijdperk van de industriële jacht – drie eeuwen geleden – veel kleiner waren dan eerder werd gedacht: iets meer dan 20.000 individuen, verre van de verwachte 150.000 walvissen. Daarom zal de huidige geschatte populatie van 12.000 bultruggen in een veel betere gezondheid verkeren dan eerder werd gedacht. Noorwegen, het enige Europese land dat nog steeds op walvisachtigen jaagt, zou het nieuws moeten waarderen.

Hoewel verrassend, is deze bevinding slechts één uitkomst van het gepresenteerde onderzoek wetenschap. Het doel van de onderzoekers van negen nationaliteiten, in samenwerking met de Universiteit van Groningen en het Center for Coastal Studies in Provincetown (Maine, VS), was eigenlijk om te bepalen wat genetici de mutatiesnelheid bij baleinwalvissen noemen, met andere woorden de waarschijnlijkheid van het gebeurt. Tussen twee generaties vindt een mutatie plaats in het genoom van een individu. Deze mutaties zijn essentieel: het zijn de mutaties die, als ze gunstig zijn, de soort in staat zullen stellen zich aan te passen aan veranderingen in zijn omgeving; Wanneer ze schadelijk zijn, leiden ze ook tot de ontwikkeling van ziekten.

Om deze waarde te berekenen hebben wetenschappers tot nu toe twee methoden gebruikt. De eerste vermenigvuldigde de opeenvolging van individuen, waardoor de genetische diversiteit van de populatie werd bepaald, schatte vervolgens de datum waarop de soort in de levensboom verscheen en de tijd die tussen twee generaties verstreek, en leidde hieruit het beroemde percentage af. Probleem: Het lijkt erg moeilijk om deze laatste twee waarden nauwkeurig te evalueren. De tweede methode bestaat uit het vergelijken van het DNA van huidige individuen met oude monsters. Het is nog steeds essentieel om fossielen van voldoende goede kwaliteit te verkrijgen.

De methode die bekend staat als “afdaling”

De nieuwe technologie is compleet anders. In principe veel eenvoudiger, het is leuk om het DNA van het moeder-, vader- en kindtrio te vergelijken. Het wordt al op grote schaal gebruikt bij groepen in gevangenschap gefokte dieren. Maar deze manier van leven verandert op zichzelf alle criteria. Onder de landdieren hebben wolven, pimpelmezen, zeehonden en vogelbekdieren geprofiteerd van deze methode die “afstamming” wordt genoemd. Het Bear Balls-team gebruikte het voor het eerst bij vier soorten walvissen: blauwe vinvissen, bultruggen, Groenlandse walvissen en gewone vinvissen. “De hele moeilijkheid is om deze drietjes te kunnen krijgen, maar als de vrouwtjes te vaak bij hun jongen blijven, kunnen de mannetjes te ver weg zijn.” benadrukt Marcos Suarez Menendez, eerste auteur van de publicatie.

Je hebt nog 46,72% van dit artikel te lezen. Het volgende is alleen voor abonnees.