Wat is er met de Galileo-telescoop gebeurd?

naar einde van de zestiende^H In de twintigste eeuw genoot het tijdperk de verbetering van optische lenzen, en de snelle vooruitgang maakte allerlei gedurfde fantasieën en combinaties mogelijk. De uitvinding van optische apparaten in de lucht, zozeer zelfs dat aan het begin van de XVII^H In de 20e eeuw maakten brillenfabrikanten uit de Verenigde Provinciën bezwaar tegen het gebruik van de telescoop.

Ouderschap doet er niet zoveel toe, het is iets onder de knie krijgen en er foto’s van lezen Galileo (1564-1642) die de wereld op zijn kop zal zetten. De academicus die intermediaire wetenschappen volgt (hier techniek) ontwikkelt snel een hulpmiddel dat hij in eerste instantie als een filosofisch spel beschouwt, zoals de microscoop later zal zijn. In augustus 1609 had zijn telescoop acht tot negen keer vergroot wat hij van plan was, en zijn demonstratie in Venetië was een groot succes. Vanaf de klokkentoren van San Marco kunnen we Santa Justina in Padua zien, zo’n veertig kilometer verderop. Hij heeft nog nooit zoiets gezien.

Lees ookHet gekke verhaal van de gloeilamp van EdisonVoor de Medici-familie die ernaar uitkeek dit wonder te zien, bedoelde Galileo een krachtiger apparaat, dat tot twintig keer kon vergroten. Hij presenteert het op tijd aan de toepasselijk genaamde Cosme (Universum). Hij wijdde ze ook aan de ‘Medician-sterren’, vier satellieten die Galileo in januari 1610 rond Jupiter observeerde. Vanaf december 1609 richtte de wetenschapper zijn telescoop daadwerkelijk naar de hemel. De telescoop, waarvan de Griekse oorsprong ‘verafzien’ betekent, was geboren, en nu zag Galileo de dingen anders.

zachte focus

Om het universum te verklaren aanvaardde de toenmalige doctrine alleen het juridische denken van het aristotelische en Ptolemeïsche geocentrisme, terwijl veel geleerden de nieuwe perspectieven die de glazen lenzen boden, verwierpen. En ze zijn misleidend omdat we het kleine zien als wat dichtbij is en wat ver weg is. De telescoop is niets anders dan een nieuwe versie van dit uurwerk. Ter verdediging daarvan stuitten veel van de zestig telescopen die Galileo ontwierp op ongelukkige technische problemen. De foto die de Byzantijnen naar Kepler stuurden (1571-1630) toonde het kwadraat van de Duitse astronomie en de verdelende sterren. Zeker, het bereiken van een nieuwe visie vergt enkele aanpassingen.

En ondanks alles vervult de telescoop met succes zijn tijd. Terwijl barokke kunst de aandacht trekt met het realisme van verlichting, voldoet dit nieuwe hulpmiddel aan de zoektocht naar natuurlijke precisie. In het bijzonder zijn de twee het over één punt eens: kennis van de wereld verloopt via de acceptatie van relativisme.

Lees ookWat gebeurde er met de badkuip waarin Marat werd vermoord? in Siderios Nuncius Galileo, gepubliceerd in maart 1610, deelt zijn tekeningen van de maan, via het idee, dankzij een telescoop. Hij interpreteert sterrenvlekken als zichtbare effecten en vergelijkt ze met de effecten die op aarde kunnen worden waargenomen. Hij die in zijn jeugd artistieke studies heeft gemaakt en dicht bij de kunstenaars van zijn tijd staat (Ludovico Cigoli, Artemisia Gentileschi), weet niet dat de weergave van schaduw en licht op ideale lichamen regelmatig is. Maar dat is niet wat hij met zijn telescoop waarneemt. Voor hem, net als voor barokkunstenaars, hebben licht en verlichting te maken met reliëf: dit staat in contrast met de zachte aard van de sterren, benadrukt door Aristoteles en Ptolemaeus.

Standpunt

De telescoop is een nieuw oog dat niet zonder gebreken is. Door het eerste en het criterium van het tweede te wijzigen, wordt het mogelijk fouten te corrigeren zonder een perfect standpunt in te nemen. De telescoop opent dan nieuwe filosofische velden, waarvan de meest symbolische ongetwijfeld de oneindigheid van Pascal (1623-1662) is: als we altijd meer zien, zullen we nooit alles zien; Kunnen we de delen kennen zonder het geheel te kennen? In de schilderkunst zou het een geweldige verlichting geven.

Als nieuw gezichtsobject inspireert de telescoop ook een veld van poëtische metaforen om van het ene uiterste naar het andere te gaan, van de aarde naar de hemel, van het eindige naar het oneindige, van het sterfelijke naar het eeuwige, waarbij alle nuances worden onderzocht die het is mogelijk om van de een naar de ander over te gaan. De telescopen van Galileo, van de meest perfecte tot de meest neppe, zijn als een oog dat onderhevig is aan een specifiek gezichtsveld. Dit laatste zal ongetwijfeld leiden tot een zekere mate van onduidelijkheid en blindheid, wat ertoe leidt dat goddelijke kennis eindeloos vervreemdt van de beperkte realisatie – door de natuur of door God – van de mens.

Lees ookWat gebeurde er met de boei die werd gered van de Titanic? Alleen al door hun symboliek zetten de twee telescopen van Galileo, tentoongesteld in het gelijknamige museum in Florence, nog steeds hun barokke werk voort: schaduwen de kleine stukjes helderheid binnen ons korte bereik laten vastleggen.

com.dmp