Zullen kleine wezens de maan koloniseren?

Op 22 februari 2019 heeft A RuimtesondeZonder bemanning werd het in een baan rond de maan gebracht met als doel op het maanoppervlak te landen. Dit was een primeur omdat er nog nooit een particulier ruimtevaartuig op maangrond was geland. Daarnaast de sonde Beerdiertjes In gedroogde vorm is het inactief, maar levensvatbaar.

Alles verliep zoals gepland toen de sonde op 11 april plotseling een voortstuwingsprobleem kreeg toen hij aan zijn afdaling begon. De snelheid was zo groot dat hij niet genoeg kon worden afgeremd, zodat hij met een snelheid van meer dan 3.000 km/u op onze satelliet botste.

De schok was verschrikkelijk en de sonde verspreidde zich over een afstand van honderd meter. We weten dit omdat de impact werd vastgelegd door NASA's LRO-satelliet (Lunar Reconnaissance Orbiter).

Wat is er met tardigrades gebeurd? Hebben ze het overleefd en zo ja, konden ze de maan koloniseren? Is de maan vervuild?

Dieren die bestand zijn tegen (bijna) alles.

Tardigrades zijn microscopisch kleine dieren. De lengte is minder dan een millimeter. De meesten hebben ogen, maar ze hebben allemaal zenuwcellen, een mondopening aan het uiteinde van een intrekbare slurf, een darm met levende microben en vier paar niet-scharnierende poten die eindigen in klauwen. Deze dieren delen een gemeenschappelijke voorouder met geleedpotigen zoals insecten of spinnen.

De meerderheid van hen wordt aangetroffen in aquatische omgevingen, maar ze bewonen alle omgevingen, zelfs stedelijke omgevingen. Emmanuel DelagotEen onderzoeker van het National Centre for Scientific Research verzamelt ze uit mossen en korstmossen in de botanische tuin van het museum in Parijs. Beerbeertjes moeten omringd zijn door een laag water om actief te blijven, zich te voeden met microalgen zoals chlorella, en te groeien, bewegen en zich voort te planten. Ze planten zich seksueel of ongeslachtelijk voort door parthenogenese, dat wil zeggen uit een onbevruchte eicel, of hermafroditisme wanneer een individu, dat zowel mannelijke als vrouwelijke gameten heeft, zelfvruchtbaar wordt. Nadat het beerdier uit het ei is gekomen, duurt het in actieve vorm 3 tot 30 maanden. In totaal, Er zijn 1265 soorten beschrevenwaaronder twee fossielen.

Beerbeertjes staan ​​bekend om hun weerstand tegen omstandigheden die niet op aarde of op de maan voorkomen. Ze kunnen hun stofwisseling feitelijk stopzetten, vooral door tot 95% van hun lichaamswater te verliezen. Sommige soorten maken de suiker, trehalose, die als antivriesmiddel werkt, en andere maken eiwitten waarvan wordt gedacht dat ze cellulaire componenten integreren in een amorf 'glas'-netwerk, waardoor elke cel weerstand en bescherming krijgt.

Uitdroging zorgt ervoor dat het lichaam vervormd raakt, omdat de omvang ervan met de helft kan krimpen. De poten verdwijnen en alleen de klauwen blijven zichtbaar. Deze toestand, cryptobiose genaamd, gaat door totdat de omstandigheden weer gunstig worden.

Afhankelijk van de soort hebben individuen echter meer of minder tijd nodig om uit te drogen en niet alle exemplaren van dezelfde soort kunnen terugkeren naar het actieve leven.

Een uitgedroogde volwassene overleeft enkele minuten bij temperaturen van -272°C of 150°C, en op lange termijn bij hoge gammadoses van 1000 of 4400 grijs (Gy), afhankelijk van de soort. Ter vergelijking: een dosis van 10 Gy is dodelijk voor de mens, en 40 tot 50.000 Gy steriliseert alle soorten apparatuur. Ongeacht de dosis doodt bestraling echter de eieren. Bovendien is de bescherming die cryptobiose biedt niet altijd duidelijk, zoals het geval is bij alle soorten Melnesium tardigradeum Vreemd genoeg treft bestraling actieve en uitgedroogde dieren op dezelfde manier.

Terug naar de maan

Wat gebeurde er met de tardigrades na het ongeval? Zijn sommige ervan nog steeds bewoonbaar, begraven onder maanregoliet en stof van enkele meters tot enkele tientallen meters?

Allereerst moeten ze de impact hebben overleefd. Laboratorium testen Daaruit bleek dat het bevroren exemplaren van de soort waren Hypsibius Dujardini Het was intact na een botsing met een snelheid van 2.600 km/u onder vacuüm op het zand, maar werd vervormd bij snelheden van meer dan 3.000 km/u.

Ze moeten dan de afwezigheid van water overleven en kou verdragen die varieert van -170 tot -190 graden Celsius tijdens de maannacht en hitte van 100 tot 120 graden Celsius overdag. De maandag of -nacht duurt lang, iets minder dan 15 aardse dagen. Zelfs de sonde was niet ontworpen om dergelijke amplitudes te weerstaan, en hij moest al na een paar dagen op aarde alle activiteiten stopzetten.

Ten slotte wordt het oppervlak van de maan niet beschermd tegen zonnedeeltjes en kosmische straling, vooral gammastraling. Maar daar zullen de tardigrades weerstand kunnen bieden. Robert Wimmer-Schoengruber, een professor aan de Universiteit van Kiel in Duitsland, en zijn team hebben zelfs aangetoond dat… De doses gammastraling die het maanoppervlak raakten, waren permanent maar klein Vergeleken met de hierboven genoemde doses. Volgens hem komt blootstelling aan gammastraling gedurende 10 jaar overeen met een totale dosis van ongeveer 1 Gy.

Hoe dan ook, zonder water, zuurstof of microalgen zouden de beerdiertjes nooit kunnen reactiveren. Daarom is de kolonisatie van de maan door deze dieren onmogelijk. Maar de monsters bevinden zich op maangrond en hun aanwezigheid roept ethische vragen op, zoals blijkt Mattheus Zijde Ecoloog aan de Universiteit van Edinburgh. Onder deze vragen bevindt zich een vraag op wetenschappelijk niveau. Zal de vervuiling van andere planeten ons, in een tijd waarin ruimteverkenning in alle richtingen weer van start gaat, de mogelijkheid verliezen om naar buitenaards leven te zoeken?

De auteur dankt Emmanuel Delagotte en Cédric Houbas van het Musée de Paris, evenals Robert Wimmer Schoengruber van de Universiteit van Kiel, hartelijk voor hun kritische lezing van de tekst en hun advies.